Blijdorp

Gisteravond werd het me ineens duidelijk, het duivels dilemma. Met een hele raadscommissie zaten we in het Oude Regthuys van het kleinste dorp binnen de gemeente. Hier waar ooit de schout rechtsprak, ging het nu om het bestemmingsplan van het dorp.

De entourage was veelzeggend. We zaten in een zaal die nog niet zolang geleden voor de helft uit een stal bestond. De ontwikkelingen gaan snel in het dorp en het begint steeds meer op een stad te lijken. Welgeteld twee van de 12 (inclusief de voorzitter) aanwezige commissieleden waren uit het dorp zelf. Van de ambtenaren kwam er niet één uit het dorp. Samen beslissen over de toekomst van het dorp.

Allemaal beste mensen natuurlijk, daar niet van maar de dorpelingen op de tribune moeten toch het gevoel hebben gehad dat de stad ze voorbijstreefde. Ja zeker, iets van dat gevoel kwam naar boven toen een inspreker zei dat het dorp al jarenlang als stadswijk wordt beschouwd maar het niet was. In een paar zinnen schilderde hij het bijzondere karakter van het dorp en zijn samenleving. En hij kreeg nog meer gelijk toen de commissieleden spraken over een “slaapstad” in plaats van een “slaapdorp”. De binding ontbreekt.

Kortgeleden interviewde ik iemand in een ander dorp en ook hij kon niet ophouden te betogen hoe anders de sfeer in zijn dorp was dan in zijn stad. Dorpelingen zijn niet met de wereld bezig maar met zichzelf. Met hun straat, de enige vaak, met de buren en met het café. Alleen al het idee “bestemmingsplan” staat mijlenver van hen af. Als je ergens iets wilt doen, dan doe je het met goedvinden van het dorp. Als je nodig moet, pis je tegen een boom maar wel met instemming van de dorpelingen. Dat is iets anders dan het installeren van een openbaar urnoir op een van te voren uitgekiende plek.

Dat laatste stinkt in een dorp meer dan het eerste en zo wordt het dilemma steeds duidelijker. Eigenlijk heeft zo’n dorp gewoon een eigen gemeentebestuur nodig. Mannen en vrouwen die door de dorpelingen zelf zijn uitgekozen en die tijdens het werk op het land of achter de toonbank in de winkel horen wat er in het dorp speelt. Wat mij betreft ook bij de kapper en in de wachtkamer van de dokter.

 Pas dan zouden de dorpelingen het idee krijgen dat er niet meer over  ze beslist wordt maar met hen. Tegelijkertijd maakt de Commissaris van de Koningin het dilemma zo schrijnend duidelijk. De tijd van kleine, zelfstandige gemeenten is voorbij. Zij zijn niet meer in staat om de nodige bedrijventerreinen en huisvesting te verzorgen. Dat moet in groter verband, net als brandweer, politie en gezondheidszorg. Dat is voor de dorpelingen van belang maar ook voor mensen in de stad en in andere dorpen in de omgeving.

Zorg en dienstverlening verdringen de autonomie steeds meer en dat wekt onvrede op. In de stad menen ze dat zoiets in het dorp vanzelf went. Dat is nog maar helemaal de vraag want als een stedeling naar het dorp verhuist, doet hij het voor de andere sfeer, cultuur en omgeving. Juist dat wat anders is, wordt aan alle kanten geprezen.

Misschien moet iemand maar een kiezen. Misschien kunnen dorpelingen genoegen nemen met een ander soort zorg en dienstverlening dan stedelingen. Dan maar geen Groene Hart voor het plezier van de stedelingen. Laat dorpelingen hun leven leiden, zonder de plicht om de stad als licht in de duisternis te zien. Misschien zouden we af kunnen zien van de vanzelfsprekende voorrang van het urinoir boven het boompissen. Stedelingen noemen dat verrommeling. Een typisch negatieve benadering. Voor de dorpeling is het zijn cultuur, de dorpscultuur en die is het beste in handen van dorpelingen. Dat is geen nostalgie maar doodeenvoudig een alternatief, een extra keuze.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.mijndorp.nl

Loyaliteit is overleden en springlevend

Vanmorgen was een moeder op tv die twee zoons heeft met een zeldzame vorm van verstandelijke handicap. Beiden zijn ze niet in staat om voor zichzelf te zorgen en daarom heeft moeder de zorg op zich genomen totdat zoon nummer 3, die gezond is, in het gedrang raakte. Door alle aandacht voor de twee hulpbehoevende jongens kreeg zoon 3 te weinig aandacht. 

Moeder besloot uiteindelijk beide andere zoons onder te brengen in een professionele inrichting. Daartegen had ze altijd bezwaren gehad omdat de leden van een groep verstandelijk gehandicapten elkaar onderling naar beneden trekken. Om daarvan je enige gezonde zoon nu de dupe te laten worden…

Moeder was loyaal aan al haar drie kinderen maar loyaliteit betekent ook kiezen. Dat is in deze tijd niet de meest eenvoudige zaak geworden. Terwijl overal de keuzemogelijkheden opbloeien, kiezen we liever niet. We kiezen niet voor die éne partnert die we ooit zo leuk vondn maar doen hem of haar doodeenvoudig weg. We houden er desnoods meer dan één partner op na want dat kan ook, zij het meestal in het geniep. Kiezen voor iets dat echte betekenis heeft voor ons leven, nee dat doen we niet.

Dat doet ook Anders Moberg niet die het na tien jaar zakkenvullen bij Albert Heijn wel weer voor gezien houdt. We hadden ook niet anders van hem kunnen verwachten. De man kwam van Ikea en daar moet de klant betalen om alles zelf te mogen doen. Bovendien behoort hij tot het Old Boys Network en de “Old Boys” letten vooral op elkaar en niet op de puinhopen die ze links en rechts achterlaten. Die zijn voor degenen die niet kunnen vluchten. Meestal zijn dat de werknemers.

Van dat gebrek aan loyaliteit is zeker sprake bij de aandeelhouders van ABN Amro die voor een paar euro’s meer doodeenvoudig de kip met de gouden eieren laat slachten. Het laat ze volkomen ijskoud wat er met de medewerkers van het bedrijf gebeurt zolang zij hun glinsteraartjes maar binnen hebben. Overigens hebben ze al die jaren wel geprofiteerd van de loyaliteit van de medewerkers en reageren ze uiterst verontwaardigd als deze ook tijdelijk hun loyaliteit laten varen,  door te staken bijvoorbeeld.

Het is goed dat de SER nu de alarmbel laat rinkelen en duidelijk maakt dat het maar eens afgelopen moet zijn met de dominantie van de geldwolverij. De SER verklaart zich loyaal aan de werknemers.

Loyaliteit kan soms ook wel absurde vormen aannemen. Zo denkt Hans van Baalen van de VVD dat hij nog steeds loyaal moet zijn aan de Israëlische regering. Hij wil de terroristische steenpuist van Hamas eerst uitdrukken voordat de Palestijnen echt aan bod komen. Laat ik duidelijk zijn: Hans van Baalen heeft op z’n minst een twijfelachtig politiek verleden dat hem op een wel heel vreemde manier loyaal maakt aan de Israelisch regering. Met een knipoog naar het verleden zou je kunnen zeggen, `Israel is goed als die Joden daar maar blijven.`

Laat ik nog duidelijker zijn. Met wapens zal er nooit en te nimmer een eind worden gemaakt aan de aanslagen die Hamas en Hezbollah in de zin hebben. Terroristen kun je niet uitroeien. Wie terroristen met al te grove middelen bestrijdt, is bezig hun tuintje te bemesten. Met elke bom en graanaat, groeit de loyaliteit aan hun beweging.

Het is ook moeilijk om onderscheid te maken tussen terreur en oorlog. De bombardementen op Dresden en Berlijn in de Tweede Wereldoorlog waren doodeenvoudig terreur. Zij richtten zich tegen de onschuldige burgers. Hoewel, bestaan onschuldige burgers wel? Waren de Duitsers niet verantwoordelijk voor het aantreden  en aanblijven van een crimineel regiem? Als ze hadden gewild, hadden ze tegen grote offers, er een eind aan kunnen maken.

Dat geldt ook voor Israel en haar neurotische regeerders. Elke keer opnieuw kiezen de Israeli´s mannen die totaal niet geschikt zijn voor hun moeilijke taak. Hezbollah heeft door de ontvoering van twee soldaten laten zien dat `vredespartij` Kadima al evenmin door verstandige mensen wordt bestuurd als alle andere partijen. En zolang de Israelische bevolking geen halt toeroept aan neuroten en verdwaasden, zal er niets veranderen. Dat geldt voor de Palestijnen even zo goed en op dezelfde manier. Elke zelfmoordaanslag laat de onderlinge loyaliteit in Israel groeien. Onschuldige burgers? Praat me er niet van, ze zijn altijd loyaal.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

 

Service

www.vreemdgaan.nl

www.prikpagina.nl

De stem van de papegaai en de journalist

Schrijven is een heerlijk beroep. je kunt er soms je fantasie in kwijt maar ook de werkelijkheid stelt weinig grenzen. Wie als journalist goed zijn best doet, maakt van elke alledaagse zaak een interessant verhaal.

Daarom is het zo jammer dat nu meer dan ooit er een belangrijke bedreiging van de journalistiek optreedt. Sensatie? Nee, bij lange na niet! Slordigheid? Och nee, ook dat niet! Onbetrouwbaarheid? Bij een deel van de pers is dat traditie en geen nieuwigheid!

Nee, het gaat om de stem van de papegaai. Meer dan in het verleden papegaaien journalisten elkaar na. De laatste weken is er een nieuw woord opgedoken, het lijkt wel of het de archeologische vondst van de eeuw is: zonovergoten. Plotseling hoor ik aan alle kanten dat het morgen en overmorgen een zonovergoten dag zal worden.  Mensen brengen hun tijd ook door aan zonovergoten stranden. Koninginnendag was ook echt helemaal zonovergoten. Niks Oranjezonnetje, je bakte gewoon aan de straatstenen vast.

Inhoudelijk is er niet eens zoveel mis mee. het is vooral het gebrek aan taalkundige inventiviteit die stoort. Van journalisten mag je verwachten dat zij met een eigen, veelzeggende uitdrukking komen. Waarom heeft niemand het over een “zinderende zon temidden van een strak blauwe lucht”? Omslachtig? Nou, die paar centimeter extra zijn er op papier echt wel hoor.

De stem van de papegaai is in de journalistiek niet nieuw. De uitdrukking “De verdachte hoorde tig jaren gevangenisstraf tegen zich eisen” heeft in dat opzicht alle andere mogelijke formuleringen al lang geleden als een koekoeksjong uit het nest gesmeten. Waarom nooit  een uitdrukking als “Eis van tig jaar komt als koude douche aan”? 

Papegaaierig klinkt het ook als een jouralist weer eens de tegenwoordige tijd gebruikt terwijl het gaat om een gebeurtenis in het verleden. Zogenaamd zou de levendigheid daarmee gediend zijn. In werkelijkheid is dat alleen het geval als de stem van de verslaggever of de woordkeus van de journalist daar aanleiding toegeeft. De journalistiek gaat helemaal voorbij aan het feit dat elke “tijd” van een werkwoord haar eigen charme en gevoelswaarde heeft.

Is dat nu allemaal erg? Het gaat bij journalistiek toch alleen om de inhoud, de weergave van feiten? Nou nee. Zeker, het is belangrijk dat een journalist zich aan de feiten houdt en dat hij niet van alles en nog wat aan elkaar fantaseert. Dat geldt ook voor een zij. Maar daarmee is nog maar een deel van het onderscheidend vermogen van de journalist vastgelegd.

Ja zeker, de journalist moet zich onderscheiden van het brede publiek dat dezer dagen ook op grote schaal aan het schrijven is geslagen. De journalist kan zich onderscheiden door zijn kennis van en inzicht in feiten maar ook door de vorm die hij of zij eraan geeft. De wijze van formuleren, het schrijven van een verhaal. Dat zijn kwaliteitskenmerken van vorm die een lezer kunnen interesseren en meenemen. 

Creativiteit en inventiviteit, inzichten en diepere kennis door eigen onderzoek. Als de journalist dat aan de dag legt, zal de gemiddelde lezer met meer belangstelling de krant ter hand nemen. Dan is het tijdperk van de talloze weblogs niet voorbij maar de krant heeft dan wel weer haar eigen positie gemarkeerd en daar gaat het om. Wie de krant koopt, haalt iets moois in huis en niet iets dat overal elders ook al te krijgen is. De stem van de papegaai hoort daar niet bij.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com 

Botox, politici en onwil

Elk jaar krijg ik de noclaimkorting van de ziektekostenverzekeraar terug. Aan mijn lijf geen polonaise. De laatste keer dat ik bij een dokter was, had ik al twee maanden last van mijn knie. Dat is met fysiotherapie verholpen binnen de gestelde tijd. De enige die aan mijn lijf mag knutselen is de tandarts want daar zit mijn zwakke punt. Ik kan me nog een bezoek aan de oogarts herinneren vanwege een traanoog. Ik ben scheldend de tent uitgevlucht omdat die man met een borsteltje in mijn ogen zat te vegen. De gek!

 Natuurlijk, ik heb gemakkelijk praten want een echte ingreep is tot op heden niet nodig geweest. Daar ben ik ook wel blij om. Nooit van mijn leven zal ik dan ook een chirurg vragen iets aan mijn lijf te veranderen omdat ik het niet “mooi” vind. Ben je gek? Mijn lijf is mooi genoeg op de plaatsen waar het mooi moet zijn en tegen de tijd dat iemand de rest ontdekt, is het voor haar te laat.

Nee, ik ben blij met alles al zijn er wel eens wat ongemakken en ik heb ook geen hekel aan ouder worden. Waarom ook? Als je ouder wordt, komt je karakter beter naar buiten en verschijnt er wijsheid op je gezicht. Tenminste, als je daarvan iets bezit. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand een tijdschrift als Santé zou aanschaffen vawege een gratis botoxbehandeling. Wie laat in vredesnaam spiertjes in zijn lichaam opzettelijk verslappen? Er zijn al ziekten genoeg waarbij dat onbedoeld gebeurt en daarbij schreeuwen we meestal moord en brand..

En dan, vreselijk, dat gedoe aan mijn lijf en al die namaak schoonheid. Het helpt ook niet. Ik ken iemand die mij gisteren nog bestempelde als idioot en psychopaat. Nu is dat op zich wel aantrekkelijk omdat die combinatie in de literatuur niet voorkomt en het op mijn uniciteit duidt. De oorzaak is trietster. De man begrijpt niets van mijn ironie en de maatschappelijke betekenis ervan en hij wil er ook niets van bgrijpen. De absolute onwil om een ander te respecteren. Hij probeert aan die onwil zelf te ontkomen door een vals beeld van zichzelf op te roepen.  En nu kom ik tot de kern van mijn betoog.

De man dweept met alles wat Amerikaanse cultuur is en hij drukt zich ook geregeld in Amerikaanse termen uit. De leukste en meest sympathieke karaktertrek van Amerikanen bezit hij niet: zelfspot. Kijk en zo zie je maar dat je wel je best kunt doen een bepaald beeld van jezelf op te hangen, als het niet echt is, staat het ongeloofwaardig.

Hetzelfde geldt voor mannen en vrouwen van tachtig die zich hebben laten opstoppen als het teddybeertje dat ons op de slaapkamer herinnert aan de jeugdjaren. Als toeschouwer weet en zie je dat er iets niet klopt, het deugt niet. Het spijt me dat ik er op terugkom maar dit sluit naadloos aan bij mijn betoog van eergisteren over politici die het haasje zijn.

Een opgeblazen imago of verslapte spiertjes zullen je niet helpen als het publiek er niet in wil geloven. Die bereidheid varieert als het weerhaantje. Eén knip met de vingers van een begenadigd populist als Pim Fortuyn en je kunt je botox wel in de prullenbak gooien. Onwil nestelt zich gemakkelijker dan genegenheid. Veel geld , tijd en moeite had je jezelf kunnen besparen door gewoon jezelf te blijven en eventueel eens met de psychiater te praten. 

Niets is mooier dan een koe in de wei zonder gele kentekenplaten in haar oren, volle melk, een stevige borrel en een blik in de spiegel vóór de behandeling.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.salonimago.nl

Politici zijn het haasje

Als er één beeld achterblijft van een haas in het veld, dan is het wel zijn wanhopige en belachelijke uitstraling. Zodra het dier iets hoort, gaat hij rechtovereind zitten om vanuit zijn leger het veld te overzien, op zoek naar het naderende gevaar. En juist door die pose vormt hij een goed doelwit voor de moderne jager. Een vrij onnozele bezigheid trouwens want er is weinig sport meer aan en het is nog natuuronvriendelijk ook. Maar goed…

Nu ben ik in een ver verleden voorlichter geweest bij wat toen het grootste staatsbedrijf van Nederland was. Ik ben er weg gegaan omdat ik ziek werd van de hiephoi verhalen die ik er elke week weer uit moest gooien. Alles liep op rolletjes, zo schreef ik terwijl collega’s jankend van de stress over de gangen dwaalden. Maar goed…

Het vak van voorlichter is mij dus bepaald niet op het lijf geschreven al zie ik er geen been in om zo nu en dan een juichend verhaal over een onderneming te schrijven. Het gaat allemaal om het imago en dat is de laatste jaren er niet beter op geworden. Zowel bij bedrijven als bij de overheid is communicatie vooral een methode geworden om de etalage van de banketbakkerswinkel in te richten. En dat is tamelijk suf werk.

Het publiek heeft binnen de kortste keren door dat het gebak van slechte kwaliteit is en de bakkersjongens, de journalisten, hebben dat nog veel eerder door. Zij krijgen zo nu en dan schoon genoeg van de braafheid van de verhalen die zij moeten opdissen. Daarbij doet zich het beeld voor van die haas die recht overeind zit. Met zijn spitse oren en vooruitstekende tanden lijkt hij iets uit te stralen van “kijk mij eens goed zijn”.

Juist als je op die manier klaar zit als schietschijf, staat dat behoorlijk potsierlijk. De jagers schieten terwijl ze aan de borreltafel nahikken van het lachen vanwege het getoonde imago. Het zou politici en bestuurders maar ook de ambtenaren om hen heen sieren als ze beseften hoe ongeloofwaardig het er allemaal uitziet.

Het imago van de haas, die mij natuurlijk vanwege Pasen te binnen schoot, draagt niet bij aan de vermindering van kloof tussen burger en bestuurder of politiek. Het voortdurende “je best doen voor de mensen”  maakt een beroerde indruk als het effect beperkt is. Het is ook helemaal niet nodig om steeds maar te vertellen en te laten zien “hoe goed je het allemaal bedoelt”.  Soms lijkt het of ze zo verschrikkelijk hun best doen, omdat ze eigenlijk vergeten zijn warin ze geloven. Of misschien hebben ze wel nooit ergens in geloofd.

Maar kan een politicus of een bestuurder dan geen positieve gevoelens bij het publiek opwekken? O ja, zeker wel. Echte belangstelling voor problemen doet het altijd goed. Uitstel van de oplossing doet het ook goed. Niet meteen met een popie reactie klaar staan maar naar eer en geweten een oplossing zoeken binnen de eigen politieke uitgangspunten. Authenticiteit helpt. En contact houden. Niet na twee keer bellen vergeten weer eens iets te laten horen. Niet beloven te bellen en het nooit doen. Het is zo simpel en waarom lijkt het dan toch zo lastig?

Ik zou het niet weten. Wat is er moeilijk aan afspraken nakomen en je woord houden? Het is me een raadsel maar één ding weet ik zeker: je kunt de allernieuwste techniek toepassen, het zal niets helpen als je niet van aloude principes uitgaat. En dat imagohoudinkje waar de politicus en bestuurder zelf zo gek op zijn? Dat moet maar liever in de prullenbak. Het werkt uitsluitend op de lachspieren.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress..com

 

Service

www.vipspotting.nl

De zin van de onzinnigheid

Ja, de zin van de onzinnigheid en dat al in de eerste zin. Hoe verzint iemand zoiets? En toch…de lezers van mijn drie vorige columns hebben zich kunnen verkneukelen  in de onzinnigheid. Dat lijkt zo op het eerste gezicht de betekenis van onzinnigheid: lachen.

Nou, dat is nog maar de vraag. Vanmorgen las ik met grote blijdschap in de meest volkse krant van Nederland dat René Cuperus het met mij eens is. Dat is belangrijk want wie ben ik nou helemaal? René Cuperus is medewerker van het wetenschappelijk instituut van de PvdA, de Wiardi Beckmanstichting. Cuperus is dus iemand en hij zegt dat er een te grote kloof is tussen het kader van de partij en de “gewone” achterban.

Je zou ook kunnen zeggen: de doctorandussen en de Jannen met de Pet. Je kunt je afvragen waarom hij dat nu pas zegt maar misschien is het een jong vogelken. Zonder mezelf op de roodborst te willen kloppen, kan ik zeggen dat ik die kloof twaalf jaar geleden al zag. Niet alleen bij de PvdA maar ook bij andere partijen.

Het konijn uit de hoed was “Jip en Janneketaal”. Ineens moesten politici zich gaan uitdrukken in een soort Nederlands die ook begrijpelijk is voor negenjarigen (volgens psychologen een bijzonder lastige leeftijd). Ik heb daar nooit iets van geloofd want de inhoud van de boodschap verandert daardoor niet en dat is nu juist wel de bedoeling. Bovendien leidt ze tot belachelijke uitglijders zoals die van Rita Verdonk “Ik ben niet links, ik ben niet rechts, ik ben recht door zee.” Over onzinnigheid gesproken!

Wie in Jip en Janneketaal uitlegt dat de omgewoelde binnenstad goed is voor ontwikkelingen in de toekomst en natuurlijk de economie en dus de werkgelegenheid, maakt nog steeds niet duidelijk waarom al dat “gewone volk” jarenlang in de rotzooi moet leven. Zonder werk, trouwens. Tegen de tijd dat “de toekomst” is begonnen, gaan ze in de AOW!

De inwoners hebben niet anders dan hun buurt en wijk. Daar is het nu al sinds jaren een zooitje vanwege die belangrijke toekomst met z’n werkgelegenheid en vooraan lopen in economisch opzicht. Moet hun levensgeluk worden opgeofferd aan een stralende toekomst van kenmniseconomie en beursgang waarin medewerkers worden ontslagen terwijl de bedrijven vette winsten maken? Is dat geloofwaardig? De PvdA weet niet hoe ze met dat probleem om moet gaan en de buurt radicaliseert.

 Dat is gek want de afgevaardigden van deze partij hebben de taak ook het “gewone” volk te vertegenwoordigen. Zij lezen nu wel vaak Jip en Janneke en proberen zich die taal aan te leren maar ze praten nog steeds over zaken die het “gewone” volk niet interesseert. Daar leeft vooral één grote vraag: “Waar is mijn sociale nest?” Het “gewone volk” heeft het gevoel te worden opgeofferd aan een toekomst die mijlenver over de horizon ligt. Dan kun je tienduizend keer zeggen dat het niet zo is, het geloof leeft voort en de kloof gaapt verder.

Boven die kloof heeft Geert Wilders een hangbrug gespannen, gammel maar begaanbaar. Jan Marijnissen heeft een iets soliedere houten brug getimmerd. En zie: het volk kwam in groten getale, hoorde deze profeten aan en zij knikten dat het waar was en zij zagen hun wensen op ongelofelijke wijze vermenigvuldigd en vervuld. Althans, zo lijkt het.

Voor Cuperus, Van Hulten, Bos en Tichelaar en al hun volgelingen (en voor veel andere politiek partijen, de VVD voorop)  kan dat in de praktijk niet moeilijker zijn. Meer gerichtheid op het heden en minder op de toekomst. Vanwaar toch die eeuwigdurende leus ‘we moeten klaar zijn voor de toekomst”? Me dunkt, er zijn redenen genoeg om klaar te zijn voor het heden maar daaraan ontbreekt het in ruime mate.

 Minder collectieve luchtkastelen in de vorm van Betuwelijnen en HSL’s  en meer stoeptegels en hondenpoep, dubbele nationaliteiten, leegstaande woonwijken, verstoorde buurten,  hoofddoeken en…

Daar zit de zin van de onzinnigheid. De onzinnigheid die op diverse weblogs over het volk wordt uitgestrooid is een rijke bron van informatie voor iedereen die dit land wil besturen. Daar komen de ergernissen en onderwerpen aan de orde die ons volkje bezighouden. In rechtsradicale, racistische en ook gewoon “volkse” publicaties. Daar gaat het over de vraag of de opzet van gemengde woonwijken bijvoorbeeld wel gaat leiden tot het gewenste resultaat. Daar blijkt dat zo’n mix soms eerder tot conflicten leidt dan tot integratie. Daar komen de problemen van Jan met de Pet over zijn werk, gezinsverbanden, woonbuurt en voeding aan bod.

Het heeft geen pas om die signalen, hoe radicaal ook, terzijde te schuiven. Zij zijn een teken aan de wand dat wordt afgegeven door een volk dat zich onbegrepen en vergeten voelt. Politici moeten er rekening mee houden en oplossingen zoeken zonder radicaal te zijn. René Cuperus en de anderen zouden er dan ook eens vaker daar moeten kijken.

Weg met de academische modellen en terug naar de solidariteit met hen die in het gedrang komen in de alledagelijksheid van hun bestaan. De onzinnigheid kan daarbij als gids dienen zonder haar over te nemen. Solidariteit met mensen in achterstandswijken heeft gevoel nodig, idealen die herkenbaar zijn. Wie verstandige dingen zegt, mag het gevoel niet vergeten.

En tot slot. Ik las kortgeleden dat de PvdA mikt op meer deskundigheid en verjonging. Het laatste beschouw ik als een redelijk loos begrip, zoals ik al eerder aangaf. Het eerste is vaag. Welke deskundigheid? Deskundighieid van de tekentafel of van de zieleroerselen van Jan met de Pet? Als het aan mij ligt, is die laatste deskundigheid voorlopig het eerste aan de beurt.  

Dat kan vorm krijgen door de fractie een betere afspiegeling van de samenleving te laten zijn. Weliswaar is ze in toenemende mate meer cultureel samengesteld en zitten er vrouwen in maar hoe zit het met het percentage Jan met de Petten? Juist in een grote fractie kan hun invloed de juiste sterkte krijgen. Oftewel: de teksten zijn begrepen, het commentaar is relevant. 

En als uitsmijter: dit is geen pleidooi voor pragmatisme of rechtsradicalisme. Beide beschouw ik grotendeels als onzinnigheid. Het is een pleidooi voor solidariteit van politici met mensen die daar de meeste behoefte aan hebben.

En als allerlaatste uitsmijter: doen ze dan helemaal iets goed bij de PvdA? O zeker wel, het idee van wijkgericht werken is uitstekend, Het sluit naadloos aan op het bovenstaande maar … de uitwerking moet gericht zijn op het nu, niet op de lange termijn.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.nu.nl

www.fos.socsol.be

De camouflage van de onzinnigheid

Deze week nog sprak ik met een politicus over “keuzen maken”. Hij stelde dat het maken van keuzen essentieel was voor de politiek. Daar ben ik het mee eens. Het is alleen wel de vraag wanneer je die keuzen gaat maken.

Wat mij betreft ligt de eerste keuze in de politiek bij een ideaalbeeld van de samenleving en ik nestel mij in de stroming die zich daar het meest bij aansluit. Dat is overigens niet het enige criterium. Ik moet me ook echt thuisvoelen bij mijn “clubgenoten”. Iemand kan  idealen met mij delen zonder ooit mijn vriend te zullen zijn maar enige vorm van gelijk gedachtengoed en gedrag moet er toch wel zijn. Het moeten ook echte idealen zijn en niet alleen maar pragmatische selecties.  In tegenstelling tot de laatste, geeft een ideaal zin aan wat ik denk en doe.

Onzinnigheid kent vele idealen zoals “help de immigranten het land uit”. Het is een ideaal al kan ik het niet omschrijven als een loffelijk streven. Een ideaal kan ook zijn “help de dictatuur de wereld uit”. Dat komt al dichter bij me maar daarna gaat de vraag knagen of het bieden van collectieve zekerheden, normen en waarden hetzelfde is al dictatuur. Loopt er een rechte lijn van vrijheid via betutteling naar dictatuur? Hoever kan de overheid tegemoet komen aan een collectieve behoefte aan veiligheid zonder dictatoriaal te worden?

Daar ligt het camouflagenet van de onzinnigheid zo’n beetje. De onzinnigheid lijkt een alternatief te bieden. De onzinnigheid maakt Joden tot zondebok in een Naziregime en maakt immigranten tot een vijfde kolonne van de verschikkelijke “Kalief”. De vraag is hoe ik die onzinnigheid moet herkennen met mijn kennis van de Tweede Wereldoorlog en de Shoa in het achterhoofd. Hoe zou ik moeten weten of de anti-immigranten ongelijk hebben. Zijn zij de Nazi’s van deze tijd of is het net andersom? Hoe kan ik in het Verzetsmuseum ontdekken of Geert Wilders, bij wijze van spreken, de nieuwe NSB-er is? Hoe weet ik zeker dat Wouter Bos of André Rouvoet het bij het goede eind hebben? Klinkt Henk Kamp redelijk of juist wankelmoedig? Ook in de periode 1933-1945 waren er velen die moeite hadden met kiezen tussen Hitlergroet en V-teken.

Die keuze en die herkenning is niet zo eenvoudig want het is een feit dat duizenden jongens en meisjes uit de moslimwereld bereid zijn zich op te blazen voor hun ideaal, voor de keuze die zij hebben gemaakt. Dat ziet er angstaanjagend uit, niet minder verschrikkelijk dan de laarzen van de SS en de parades op het Rode Plein of het Plein van de Hemelse Vrede (!). En die vliegtuigen zijn toch daadwerkelijk in de Twintowers binnengevlogen en Theo van Gogh is toch door een fundamentalist vermoord en de treinen in Madrid zijn toch door terroristen opgeblazen?  En elke keer klinkt het antwoord bevestigend. De onzinnigheid heeft recht van spreken, zo schijnt het.

Nogmaals, is dus de vraag hoe de onzinnigheid ontmaskerd kan worden. Vandaag las ik nog op een racistisch blog een tekst van iemand die het maar moedig vond om zo open en “erudiet” over de Islam te discussiëren. In werkelijkheid is er ter plekke geen sprake van een discussie en alleen maar de wens om de bezoekers te sturen in een anti-Islamrichting. De onzinnigheid camoufleert zich voor de schrijfster onder schijnbaar erudiete schrijfsels. De ware aard van het blog komt naar boven als de tegenstand te groot wordt. Dan volgen jij-bakken en scheldpartijen.

De onzinnigheid kan volgens mij haar angstgevoelens niet verbergen. Angst voor niet nader omschreven ontwikkelingen zoals een vaag begrip met de naam “tsunami van moslims”. Alleen al het gebruik van het trendy woord “tsunami” werkt verwarrend en beangstigend. Een tsunami is een onbeheersbare, nietsontziende kracht die niet uitsluitend haar tegenstanders maar in werkelijkheid elk schepsel en voorwerp vernietigd. “Rücksichtlos”, het woord dat de Nazi’s zo graag gebruikten, is daar een nog te vriendelijke omschrijving voor.

Onzinnigheid heeft geen monopolie op angstgevoelens. Ook anderen kunnen bang zijn voor aanslagen en oorlog. Maar daar waar de onzinnigheid steeds een vormeloze zondebok zoals “de Joden” of “de moslims”of “de Islam” aanwijst, daar geldt aan de andere kant uitsluitend angst voor het daadwerkelijke gevaar, zoals terroristen. Onzinigheid ontkent ook het bestaan van de individu en ziet, in onze tijd, wel de Islam maar niet de moslim. Dat heeft de ozinnigheid nodig want een groot collectief aan vijanden boezemt meer angst in dan individuen, schijnbaar zonder verbondenheid.

Onzinnigheid heeft te allen tijde een zondebok nodig, een gemeenschappelijke vijand, iets om op neer te kijken,  tegenaan te trappen en om onderuit te halen. Onzinnigheid richt zich op vernietiging. Die eigenschap kan ze niet camoufleren, niet onder “erudiete” teksten en niet onder de halve waarheden die ze verkondigt.

Politiek is het maken van keuzen en ik denk dan ook dat het goed zou zijn als de niet-onzinnigen hun idealen scherper zouden omlijnen, meer contrasterend zouden omlijnen. Meer polarisatie? Ja, maar polarisatie hoeft geen voorwaarde voor moord en doodslag te zijn. Niet met spontane emotionaliteit en al helemaal niet met zondebokken, ook niet als die Geert Wilders heten. Wel met weloverwogen, concreet vormgegegeven modellen, niet uit een academische mal maar uit de mal van het dagelijks leven. Dat kan, pro actief en anticiperend.

Mijn excuses voor de zware maaltijd van vandaag. Dat ze u wel moge bekomen.

Tot sterkte,

 Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.levenskracht.info

De verleiding van de onzinnigheid

Humor is verleidelijk maar onzinnigheid ook. Humor verleidt doordat ze de schermen afbreekt die mensen tussen elkaar overeind houdt. Humor nuanceert rotsvaste waarneden en stelt wetenschappelijke zekerheden ter discussie. Onzinnigheid doet dat ook. 

Ik kan me de verleiding van de Nazi’s nog goed voor ogen halen. De mooie uniformen, jongetjes die in de bergen niet anders deden dan soldaatje spelen en bij het kampvuur zingen. Kameraadschap, avontuur, ontberingen in veiligheid. Wat is er mooier?  De verleiding van de onzinnigheid ziet er minstens even aantrekkelijk uit. Onzinnigheid is altijd rebels en dat spreekt jongeren aan. Bovendien hoef je niet al teveel kennis te hebben of intellectuele vaardigheden om aan de onzinnigheid bij te kunnen dragen. Het is slechts een kwestie van meedoen aan het onzinnige gesmoezel.

Een voorbeeld. Mij is een man bekend die op zijn weblog Islamhaat predikt. Hij gaat uit van de stelling `de Islam is gevaarlijk en moslims zijn dom en onwetend`. Vervolgens zoekt hij alle documenten bij elkaar die zijn stelling kunnen onderbouwen. Erg kritisch over de herkomst of de auteurs van de documenten is hij niet en hij zet ze ook niet in de context van tijd en plaats. Toch zijn daarbij de nodige vraagtekens te plaatsen want wat is de geloofwaardigheid  van sites als “De Dutch Disease Report” of www.hetvrijevolk.nl ? Discutabel, lijkt me.

 Alle documenten die ondertussen zijn stelling zouden kunnen weerleggen, laat hij buiten beschouwing. De conclusie is, zie ik heb gelijk! Op dezelfde manier gaan `wetenschappers` te werk die aantonen dat de aarde plat is. Ja zeker, ze zijn er nog. Er zijn meer rebelse opvattingen zoals het gerucht dat de Amerikanen nooit op de maan zijn geland en dat president Kennedy niet is vermoord door Lee Harvey Oswald. En altijd weer wordt een zorgvuldige selectie van bewijzen gepresenteerd, vergelijkbaar met de tunnelvisie die justitie van tijd tot tijd laat zien.  

In zijn onzinnige opvattingen wordt voornoemde blogger gestaafd door het merendeel van de bezoekers van zijn weblog. De onzinnigheid verleidt velen want er komen maar liefst zo’n 600-700 hits per dag binnen en soms veel meer. Dat komt overeen met veertig keer het aantal mensen dat aan de “discussies” meedoet. Oud en jong die om uiteenlopende redenen een appeltje met de maatschappij te schillen hebben en daarom bereid zijn elke rebelse opvatting te omarmen. Appeltjes en verleiding, er zijn boeken vol over geschreven. De één komt met nog `sterkere` verhalen over Islam en moslims dan de ander. En zie, ook hier bloeit iets moois op tussen mensen die elkaar vinden in de onzinnigheid.

Het heeft er dus de schijn van dat het alleen maar voordelen heeft om een onzinnige stelling aan te hangen. Eenstemmigheid, afzetten tegen het establishment en de heersende opvattingen, het voeden van eigen superioriteitsgevoelens ten opzichte van het “domme volk” dat de gewone krant gelooft enzovoorts. Geloof in onzinnigheid is de hemel op aarde, vooral als het als enige en universele waarheid wordt gepresenteerd.

Verleiding is heerlijk, nee kan heerlijk zijn. De verleiding door een vrouw is een aangename ervaring mits…ze op ware gevoelens van sympathie is gebaseerd en dus niet onzinnig is. Wie zich laat verleiden om gebruikt te worden, komt vaak pas na lange tijd tot spijt en inkeer. Misschien zou je kunnen zeggen dat “onzinnigheid” een vrouw is die uitsluitend eigen bevrediging nastreeft? Al kent ze dan een moment van verleidelijkheid? Hoogst onbevredigend en uiteindelijk ook humorloos.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

https://politiek.wordpress.com

Service

www.vrouwenversieren.com

www.mennonicolai.nl

www.frontpage.fok.nl

De kracht van de onzinnigheid

Gaan we onze humor verliezen? Het lijkt er wel op. Wie wil lachen, moet zich voorbereiden op chagrijn zou ik dezer dagen zeggen als variant op een bekend Romeins spreekwoord. De discussie in de Tweede Kamer van gisteren valt niet op door argumenten maar door de toon. Wilders heeft zich voorgoed geïsoleerd van de rest al kan de VVD niet nalaten zo nu en dan een handje toe te steken. Dat laatste zal haar overigens niet helpen.

Gisteravond was ik bij een vergadering van de raadscommissie en daarbij ging het om veiligheid. Ook het rechts-extremisme kwam aan bod. De burgemeester antwoordde op vragen dat hem geen verontrustende ontwikkelingen bekend waren in onze gemeente. Hoewel ik hem geloof, laat het me niet rustiger slapen. Zelf heb ik andere ervaringen.

Ik bedoel met rechts-extremisme. Het klimaat is er rijp voor want er is een maatschappelijke kloof ontstaan door het grote aantal immigranten en de weigering hen te accepteren in Nederland. Dat is aanleiding, geen oorzaak, van spanningen in wijken en in het hele land. Op internet verschijnt ondertussen de ene na de andere website waarin onzinnigheid en geschiedvervalsing elkaar afwisselen om bijvoorbeeld aan te tonen dat moslims minderwaardige criminelen zijn. Ieder “bewijs” wordt verzameld om het eenmaal ingenomen standpunt kracht bij te zetten. Letterlijk stellen sommigen dat de Islam een besmettelijke hersenziekte is. Dat ziet men op deze websites als humor.

Dat lijkt mij respectloos genoeg. Ook gevaarlijk, omdat totaal onwetende websurfers zich op anecdotische wijze aansluiten bij de stellingname. Zij zijn bereid totale onzinnigheid te geloven als het maar in het straatje past.

Zo zouden Nazi’s een soort socialisten zijn en hebben moslims nog nooit iets bijgedragen aan de wetenschap. Die stelling is niet vol te houden omdat nog tweehonderd jaar na het optreden van Mohammed het Midden-Oosten in veel opzichten voor lag op West-Europa. Dat de Islam eem remmende werking heeft gehad op wetenschappelijk onderzoek, is mogelijk maar niet rampzalig. 

Een andere groepering roept op tot steun aan Hezbollah in Libanon “omdat die beweging ook tegen Joden vecht”.  Vanzelfsprekend is het niet de bedoeling van die groepering dat hun Libanese “bondgenoten” massaal naar Nederland komen. Cirkelredenering volgt op cirkelredenering maar juist wie niet zoveel intellectuele bagage heeft, is daarvoor gevoelig. Daarin schuilt een groot risico.

Dat risico wordt nog sterker doordat het rechts-extremisme inmiddels in de Tweede Kamer een icoon van formaat heeft gevonden in de vorm van Geert Wilders. De agressieve boventoon wordt gevoed door acceptatie van respectloosheid. Die vindt haar wortels dieper in de samenleving dan we zo op het eertse gezicht zouden vermoeden. Ze begint bij het voetbalvandaslisme dat door sommigen is geaccepteerd als onderdeel van de voetbal”cultuur”. Een feit is dat dit vandalisme een uiting is van gebrek aan respect. De koppeling met TV-programma’s van Tien is gauw gelegd. Big Brother, de Gouden Kooi, de ontleding van lijken op TV en de voorgenomen uitzending van een masturbatiemarathon maken gebrek aaan respect tot vermaak. Zo wordt het aanvaardbaar om respect voor de ander af te zweren. In die zin is TV Tien zelfs een wegbereider van het rechts-extremisme.

Als respectvol mens en min of meer redelijk denkend wezen heb ik vertrouwen in de burgemeester. Ik geloof dat bij hem geen zorgwekkende rapportages binnenkomen over het rechts-extremisme in mijn gemeente. Tegelijkertijd betwijfel ik of deze voortwoekerende ziekte wel voldoende onder controle is. Ondertussen weet het Verzetsmuseum niets beters te doen dan een expositie over de Shoa. Alsof dat helpt!

De kinderen die ernaar kijken, krijgen niet het vermogen om de “goodies” te onderscheiden van de “baddies”. Hooguit ontwikkelen zij een misplaatst anti-Duitsisme. En ondertussen geven tal van websites onze jeugd een vertekend beeld van wat goed is en wat slecht. Naar aanleiding daarvan doen jongeren een, nogal eens verkeerde, keuze. Het is de kracht van de onzinnigheid.

Http://politiek.wordpress.com

Service

3voor12.vpro.nl

forum.onzin.com

afanederland.antifa.net

Visie

Je mag hem dan vooral als een eigengereid dikkerdje zien, Napoleon Bonaparte was een man met visie die altijd zijn hand in eigen boezem stak. Een visionair van de bovenste plank die in het Engels ook wel “Man of Destiny” wordt genoemd, de man met een opdracht. Een leider, een herder, een aanvoerder en een wegbereider.

Toegegeven, Napoleon liet de Franse Revolutie mislukken maar hij gaf het volk een nationaal gevoel daarvoor in de plaats. Iets om trots op te zijn. Ook dat hoorde bij de visie.

In onze tijd komt de visie meestal van grote afstand naar ons toezweven en dan spreken we van televisie. Dat kan gaan over zaken van belang maar ook over onderwerpen waarvoor nauwelijks een visie nodig is. Bijna parallel daaraan zien we nog een ander verschijnsel. Op de bureaus van ambtenaren en bestuurders verschijnen dikke stapels documenten met het opschrift “visie”. In onze eigen verwarde tijd is het nodig op papier te zetten wat de visie ook weer was want anders vergeten we het. Daar had Napoleon geen last van. Hij had het allemaal in zij hoofd.

Deze papieren visies zijn veelal vooral “verslagen” van besprekingen tussen mensen die niet zoveel visie hebben. Daarom hebben zij ook behoefte aan besprekingen. Zij voelen de behoefte om te lenen van andermans inzichten. Een plukje hier en een plukje daar, gooi het in een keteltje en je hebt een visie. Het gaat er vooral om dat de inhoud van zo’n document gedeeld wordt door zoveel mogelijk mensen. Daar had Napoleon helemaal geen behoefte aan. Zijn visie stond als een huis en ze kon zelfs niet door een Israëlische bulldozer worden gesloopt.

De laatste wethouder met een echte visie die mijn gemeente had, is inmiddels overleden. De man had een visie die ik aanvankelijk niet deelde. Achteraf is gebleken dat het delen van die visie ook helemaal niet nodig was. De uitkomst ervan is prachtig en dat geef ik graag toe. Die wethouder was ook wel eens een rotzak maar wat doet dat ertoe als het eindproduct goed is? 

Zolangzamerhand vraag ik me dan ook af of zo’n gedeelde visie wel wenselijk is en of ze wel ergens toe leidt. Het lijkt er meer op dat het de Achillespees van de democratie is. Een gedeelde visie vormt een barrière voor elke gedachte die echt groots is en breed. Wie al te groot en te breed denkt, wordt in de gespreksgroep neergeknuppeld en teruggebracht tot een marginaal bijzettafeltje.

Zo’n bijzettafeltje zijn de andere leden van de praatgroep ook maar aangezien zij toch al geen visie hadden, is het voor hen niet erg. Ik weet het niet, mij bekruipt het angstige gevoel dat er in deze wereld geen plaats meer is voor mensen met een grote geest, mt visie. We ontwennen ook de grote geesten en dat geeft plaats aan microgeestjes zoals Wilders. Alles wordt kleingeestig en op die manier vervallen we automatisch van breedbeeld op kleinbeeld tv.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

Service

www.r20.nl

www.visionair.com