Vrouwen zijn het probleem, dat wordt nu met de dag duidelijker. Overal rond de wereld zijn het de vrouwen die het middelpunt van de problemen vormen. Ze doen er ook hun best voor en soms bedenken ze zelf nieuwe problemen. Ja, en wie moet die rotzooi allemaal oplossen?
Ik kijk naar de VS en daar heeft een legioen feministische aanhangsters van Hillary Clinton besloten uit frustratie niet op Barack Obama te stemmen omdat zij vinden dat hun kandidaat om seksistische redenen naar de vluchtstrook is gemanoeuvreerd. Zij leveren het land dus liever uit aan een blanke, haast seniele, Rambo dan mee te werken aan een kleine revolutie waarbij een halfzwarte kandidaat de teugels in handen neemt. Kijk, wie zei er ook weer dat vrouwen sociaal vaardiger zijn dan mannen? Omdat ze altijd in de eerste plaats aan hun kindertjes denken? Nou, hartelijk dank namens de eerstvolgende generatie hoor! Weten die vrouwen eigenlijk nog wel hoofd- van bijzaken te scheiden? De geloofwaardigheid van Obama gaat, lijkt mij, wel wat verder dan het feit dat hij een man is. En dat hij de verkeerde dominee heeft gehad, is in mijn ogen nog een minder groot probleem.
Aan de andere kant van de aardbol zijn het ook weer vrouwen die de kern van het probleem vormen. Een groep vrouwen heeft een erfelijke vorm van borstkanker en het ziekenhuis van Maastricht denkt daarop nu iets gevonden te hebben. Door een deel van de IVF-embryo’s door het putje te spoelen zou het probleem zijn opgelost. Begrijp me goed, ik wens niemand borstkanker toe maar ik kan me de bezwaren van Rouvoet wel voorstellen.
Aan de andere kant: wie van het Christendom is doortrokken, zou er toch van overtuigd moeten zijn dat God de mens in staat heeft gesteld om de wetenschap in dienst te stellen van de gezondheid? Daar schuilt toch ook iets moois in? Dat de Heer nota bene ons in staat stelt om op eigen kracht verschrikkelijke ziekten de baas te worden? Daarbij rijst overigens wel de vraag hoelang dat nu nog zo door moet gaan. Ik bedoel, dat medische onderzoek. Zolangzamerhand krijg je toch gerede twijfels of de mens er ooit in zal slagen alle ziekten te overwinnen? Wat is namelijk het geval? Zodra wij menen een ziekte de baas te zijn, duiken er ergens anders twee of drie nieuwe ziekten op of… bekende ziekten passen zich aan onze vijandschap aan. Ze worden resistent voor de middelen die wij hebben bedacht. Geen Osterhaus die daar wat aan moedert. Hoeveel woordjes hij ook tussen zijn kaken vandaan grommelt.
Nee, mensen mogen dan knap zijn, ik betwijfel sterk of zij er ooit in zullen slagen de ziekte uit te bannen. Helemaal weg, de hele aardbol ziektevrij. Dat gaat niet lukken, vrees ik. Rouvoet zou zich dan ook niet zo zeer moeten verzetten tegen de wat pathologisch gefundeerde tests in Maastricht. Beter zou het zijn als hij in staat was de heilzame werking van zijn geloof helder te maken. Ik bedoel, zo’n geloof moet toch over een heilzame werking beschikken? Waarom zou je anders nog geloven?
O ja, ik ken een gezin waarin het geloof een belangrijke rol speelt en waar de mensen de Godganselijke dag met een sjagrinig gezicht rondlopen en altijd aan de wereld tonen dat zij lijden. Maar wat heeft dat voor zin? Het lijden van Christus was erger, zo leert de kerk. Donder dus op met je gejeremieer. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat Rouvoet erg leed. Integendeel, de man heeft er zin in. Gelijk heeft hij natuurlijk maar … vanuit zijn visie zou hij duidelijk moeten maken hoe mensen op een dragelijke manier kunnen omgaan met ziekte, dood, oorlog, honger en wat de natuur allemaal nog meer voor ons in petto heeft. Dat maakt zijn geloof geloofwaardig. Alleen de vaardigheid om met ellende op een positieve manier om te gaan, kan ons beschermen tegen ondragelijk leed. De hiaten in osn levensgeluk die de medische wetenschap vult, vormen niet meer dan minuscule lichtpuntjes.
Ik weet het. Het ligt niet alleen aan Rouvoet, zijn hopelijk niet-verkeerde dominee, Ben Kok of andere gelovigen. Het gaat ook om de bereidheid om vaardigheden aan te leren. Dat zal niet meevallen want een meerderheid van ons volkje is zeer argwanend en skeptisch. De leermeesters zullen dan ook de juiste toon moeten vinden om de skeptici te overtuigen. Met al teveel wapengekletter tegen wetenschappelijke dingetjes gaat dat niet lukken. Daarvoor hebben vrouwen hun nageslacht te lief. Ik kan me niet voorstellen dat Rouvoet daar óók tegen is. Of vormen zij in dat opzicht een probleem voor hem?
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.refdag.nl/artikel/1344646/Selectie+embryo’s+splijt+coalitie.html
www.wereldvak.blogspot.com/2008/02/eindexamen-hoofd-en-bijzaken.html
www.relpa.waarmaarraar.nl/blog/3085/ID/164715/GO/0/Tijdsverschil___.html
www.weblogiran.blogvandaag.nl/page/log/32537/Op%20zoek%20naar%20de%20nuance
De zweep erover
In het Britse parlement kent iedere fractie een tweedeling. Er zijn front- en backbenchers. De frontbenchers ondersteunen de officiële partijlijn. Bij de regeringspartij is dat dus de koers van het kabinet. De backbenchers zijn de bewakers van de ideologie. Zij staan kritisch tegenover de officiële koers van de fractie. De leiding van de backbenchers is in handen van de Chief Whip, de hoofdzweep. Hij voert de backbenchers aan in hun kritiek en maakt daarmee zelfs kans op het premierschap.
De Chief Whip is in Groot-Brittannië echt een begrip. In het verleden was er zelfs een sigarettenmerk dat die naam droeg. In Nederland en ook in Duitsland kennen we dat niet. Daar heerst de fractiediscipline, in wezen een absoluut ondemocratisch verschijnsel aangezien volksvertegenworodigers op persoonlijke titel worden gekozen. Zij zweren of beloven zelfs hun functie uit te oefenen “zonder last of ruggespraak”. De fractiediscipline is in wezen daarmee strijdig.
De vraag is wie de functie van de zweep moet uitoefenen als er zo weinig kritische geluiden uit de fractie naar buiten komen. De aangewezen instantie daarvoor is de pers maar die laat het de laatste jaren veelal lelijk afweten. Veel journalisten schrijven uitsluitend brave stukjes over voornemens, plannen, nota”s en notities en ze durven niet eens achter de coulissen te loeren. Daarmee verlagen ze zichzelf tot verlengstuk van voorlichters en zegslieden.
Ja, dan krijg volksvertegenwoordigers die klagen dat ze het zo druk hebben, zich voortdurend het vuur uit de sloffen lopen en ga zo maar door. Volksvertegenwoordigers ook die zelden of nooit onder het volk komen omdat ze druk doende zijn half begrepen documenten door te ploeteren.
Ik zou zeggen, journalisten, de zweep erover. Gun de mensen op het pluche geen rust en volg ze hinderlijk kritisch. Ga niet, bij wijze van alternatief, onderbuikgevoelens “uit den volke optekenen” als sensationele berichtgeving. Dat leidt tot niets. Nee, bij de politici en bestuurders moet je zijn. En politici…als het ergens jeukt, krabbel dan nog maar eens achter het oor bij de gedachte aan de fractiediscipline.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Http://politiek.wordpress.com
Service
www.parlement.com
www.debatforums.net