Vandaag had ik een interview met iemand die ik vanaf het allereerste begin niet mocht. Nee, sterker nog…ik vond het een griezel. Zo’n type waarvan ik elk moment verwacht dat het bloed hem uit de mondhoeken komt druipen. Een gore versie van Catweezle. Het valt dan niet mee om je gedachten bij het gesprek te houden. Bij mij niet, in elk geval. De gevoelens van afkeer nemen de teugels in handen en leiden je geest langs paden die van erger tot kwaad voeren. Eerlijk gezegd heb ik in mijn 29 jaar journalistiek nog maar één keer eerder zó graag afscheid willen nemen.
Natuurlijk, vieze engerds hebben ook een aantrekkelijke kant. De vraag is altijd”: “wat beweegt deze concentratie van gorigheid?”Dat is een kwestie van human interest. Dat kan heel boeiend zijn hoewel het meestal tegenvalt in vergelijking met de krochten die mijn fantasie kan openen. Dat komt door mijn onstuitbaar bewegelijke en creatieve, super associatieve geest. Daarin spelen zich gebeurtenissen af en komen peronages voor die uiteindelijk alleen maar in een verhaal van belang kunnen zijn. Overdag heb ik er niets aan want ze creëren uitsluitend keet in mijn hoofd. Ja, mensen benijden me wel eens om mijn creatieve geest maar er zitten wel degelijk heel onaangename trekjes aan die fantasieënrijkdom.
Ongevaarlijk? Misschien wel maar hoofden waarin zich dit soort processen afspelen zijn lang niet altijd ongevaarlijk. Je krijgt er regelrechte psychomonsters van en zelfs visionaire dictators. Even afgezien van Stalin, zijn de meeste dictators visionair geweest. Net als ik hadden ze een hoofd vol chaos waarin zij naar believen verbanden legden en deze ook vastlegden als route om naar het grote gedroomde doel te komen. Bij Lenin was het hem meteen op zijn gezicht af te lezen, bij Hitler kwam het tot uiting tijdens redevoeringen. Nou ja, scheldkannonades kun je beter zeggen.
Het probleem van chaos, of keet of herrie in je hoofd is dan ook niet de rotzooi op zich. Het wordt pas ernstig als de bezitter van die rommelige bovenkamer gaat denken dat die chaos de orde is die aan de wereld moet worden opgelegd. Het verschil tussen normaal en gek is waarschijnlijk dat de gek niet meer weet wat rommel is. Hoe dat komt? Ik zou het niet weten maar een goed voorbeeld ervan zijn de westerse aanbidders van “marktwerking”. Als je dat vaak genoeg achter elkaar zegt, blijkt het een vorm van psychose te zijn. Chaos die uit de orde voortkomt terwijl de volgorde andersom zou moeten zijn.
Ik weet wel dat de meeste mensen met een rommelpot in de schedel zijn geboren. Zij sluiten zich echter voor hun warrige gedachten af door zich op de buitenwereld te richten. Ze controleren hun gedachten ook, of ze nog wel normaal zijn. Het is niet voor niets dat op een ander blog van mij de hoofdstukjes “onzin” en “wanhoop” de meeste bezoekers trekken. Het gevolg van die angstvoor de chaos is dat ze nooit iets bijzondcers presteren, en dat is maar goed ook. Bij de meeste mensen is die chaos in de hoofdrol niet in goede handen.
Ze is wel te sturen. Ik heb het zelf ervaren. Zet een groep mensen bij elkaar die een verhaal willen schrijven en geef ze de opdracht een verschrikkelijk verhaal te schrijven, een verhaal van moord, bloed, doodslag en nog meer van dat moois. In het begin zullen ze je erom vervloeken want ze zijn bang voor de chaos die ze zullen tegenkomen. Op de dag van de waarheid, blijken ze met de meest afschuwwekkende verhalen te voorschijn te komen. Degenen die zich het meest hebben verzet, presenteren de allerafgrijselijkste moordverhalen. Zo zit dat.
De meeste mensen proberen hun eigen chaos dus te ordenen door goed te luisteren naar wat een ander vindt. Zo ontstaat de mode, het frituren aan de Spaanse stranden onder de benaming “vakantie” en het bij elkaar kruipen op de camping in het buitenland. Mensen gedragen zich daar meer liederlijk dan hangjongeren in hun eigen woonbuurt maar vertellen er lachend de mooiste vakantieverhalen over. Het hoort immers tot de orde ter plekke? Iedereen doet het en dan is het goed.
Maar…wat heeft dat nu allemaal met politiek te maken? Dat zal ik uitleggen. Elk jaar verlaten veertigduizend kinderen de basisschool met een leesnivesu dat ver beneden de maat is. Dat hoorde ik vandaag voor de radio zeggen door iemand meteen daarop beweerde dat er met het Nederlandse onderwijs niets aan de hand is. Ik bedoel maar: voor de goede orde blaten deskundigen en ondeskundigen elkaar na dat het onderwijs best goed in elkaar zit. Met hetzelfde genoegen balken ze deze gegevens uit waaruit blijkt dat er met het onderwijs heel veel mis is. Dat heet orde aanbrengen in je eigen chaos. Die orde bestaat in dit geval uit een fictie en als die maar vaak genoeg wordt herhaald, dan wordt ze werkelijkheid.
Kinderen op de basisschool hebben allemaal een bord voor hun kop. Tegenwoordig is dat een wit bord waar je met viltstift op kunt schrijven. het maakt natuurlijk niet uit wat voor chaos en wanorde je daarbij presenteert, zolang je maar blijft beweren dat het “kwaliteit” is. Dan vallen alle gesorteerde onderdelen weer op hun plaats (gesorteerd betekent altijd dat alles door elkaar ligt, let maar eens op de snoepbak).
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
www.library.thinkquest.org/27979/html/night.htm
www.janmetdekorteachternaam.blogspot.com/2008/02/goochelen-met-laaggeletterden.html
www.en.wikipedia.org/wiki/Chaos_theory
www.georganiseerdechaos.web-log.nl
Politiek 
Geef een reactie