Vanavond zag ik het Duo Holland op tv. Geen soldaten uit Camp Holland, geen minister met een generaal die om een zakdoek leek te vragen: nee, een vader met zijn dochter. Ja zeker, zij zongen liedjes waarvan zelfs Marianne Weber nog tranen in de ogen zou krijgen en daar kon die zakdoek van die generaal dan weer goede diensten bewijzen. En ja hoor, het hele publiek van de omroep MAX bleerde mee.
Dit land is bij tijd en wijle om te janken. Niet vanwege de hoofddoekjes of de moskeeen maar door de echte Nederlanders. Twee echte Nederlanders sneuvelen in Afghanistan, s n e u v e l e n geachte heren en dames van de pers en de politiek. Soldaten in het veld overlijden niet maar sneuvelen. Een oma in bed overlijdt en een doodzieke patient in het ziekenhuis ook maar soldaten in het veld sneuvelen. Dat doen ze al vele eeuwen en altijd voor de prachtigste doelstellingen. Soldaten en records hebben een ding gemeen: ze sneuvelen. En zeker, als we zo doorgaan zal er een record aantal soldaten sneuvelen. Die twee, dat was ook Duo Holland uit Camp Holland, onderweg naar Camp Volendam waar de geur van paling en pas gerookte zeevis al lokte.
Het is geen wonder. In een land waar oorlog wordt betiteld als vredes- en opbouwoperatie, gebaart een generaal onder de veelzeggende naam ” Berlijn” alsof hij een zakdoek tevoorschijn haalt om zijn tranen te deppen. Je moet wel durven zeg: luchtmachtgeneraal zijn en de achternaam Berlijn dragen. Ik zou zeggen: bombarderen die hap! En dan op tv een openbare treurnisshow geven vanwege twee mannen die je willens en wetens de dood hebt in gestuurd om een luchtkasteel na te jagen. Als er een ding wordt opgebouwd in Afghanistan, dan zijn het luchtkastelen. Ja, er komt een onderzoek naar het sneuvelen van die twee jongens maar dat is helemaal niet nodig. De oorzaak ervan zijn de geblinddoekte politici die de mannen naar Afghanistan hebben gestuurd. Vanaf dat moment was alles mogelijk.
Samen met een astmatisch angstig kijkende Minister van Defensie die de woordjes nauwelijks nog over zijn paars aanlopende lippen geperst krijgt, vormt de generaal ook Duo Holland. Duo Holland gaat voor opbouw in het moeras dat Afghanistan heet.
Soldaten die door hun kameraden worden afgeknald, ook die sneuvelen. Bij de Amerikanen heet dat ” collateral damage” oftewel: flankerende puinhopen. Twee jongens uit het Hollandse spruitjesbos zijn niet meer dan ” collateral damage”. Zij verwaaien met het Afghaanse woestijnzand mee en geen enkel Afghaan laat een traan voor deze ” opbouwwerkers”. Geen enkele Afghaan zal ze zich ooit herinneren. Ook niet als op een mooie dag er paleizen met gouden daken zullen staan op de plaats waar nu de puinhopen roken.
En aan de horizon ligt Mauretanie, ook al zo’n land van zand met een strand dat breder is dan waar ook in Nederland. En daar verrijzen de eerste tentstokken van de nieuwe oefenkampen voor terroristen. Beter en dichterbij Europa en de VS dan Afghanistan en…verzekerd van het wegblijven van vreemde legers. Die zijn bezig weg te zakken in de Afghaanse verschrikkingen en hebben geen tijd voor Mauretanie.
Duo Holland. Misschien was het wel in de eerste plaats de trein waarin ik vanavond zat en die maar niet op gang kwam doordat er een kapotte goederentrein voor reed. De zegeningen van onze vrijemarkt economie. Een economie die al flink wat glans heeft verloren en jonge Duitsers ertoe brengt de samenleving van de DDR te adoreren. Duo Holland? Het zijn mijn twee lede ogen.
Tot sterkte en niet depressief raken hoor!
Kaj Elhorst
Service
www.mindef.nl/missies/afghanistan/uruzgan/index.aspx
www.natuurinformatie.nl/nnm.dossiers/natuurdatabase.nl/i003881
www.eindpunt.blogspot.com/2006/09/rijk-worden-van-opbouw-afghanistan.html
www.delaatsteshow.be/dlsblog2/wordpress
Politiek 
Geef een reactie