Eigenlijk is “ruimte” een vrij loos begrip. De ruimte die alleen maar ruimte is, neem je niet eens waar. Pas als de ruimte ophoudt, weet je of ergens veel of weinig ruimte is.
Je kunt in de ruimte zwammen, haken naar ruimte, ruimte eisen en maken en zelfs ruimte geven. Vandaag waren mijn vrouw en ik ontvangers van ruimte en dat kwam door een SMS-bericht van mijn dochter. Kort gezegd kwam het er op neer dat ze ons bedankte voor ons ouderschap van de afgelopen 28 jaar. Nou, dat geeft ruimte.
Ik ben iemand die veel ruimte nodig heeft. Daar ben ik me van bewust. Dat is ook de reden waarom ik over een aantal jaren vermoedelijk Nederland zal verlaten. Een gebied waar ik verder kan zien, stiller kan horen en ongehinderd kan voelen, lijkt me een soort paradijs. Dat is even iets anders dan mijn huidige woonstek.
O zeker, ik beklaag me niet en ik weet dat het veel erger kan. Ik kom geregeld in buurten waar het erger is en waar ik dan ook nooit terecht hoop te komen.Toch vind ik het al benauwd genoeg als twee buurmannen besloten hebben mijn zondagmiddag op te vrolijken met het driestemmige geluid van schuurmachines. Ja zeker, een bas, een bariton en een sopraan. Schuren in koor, en dat ging de heeeeeeeeeele zondagmiddag door. Mijn vrouw en ik moesten tegen elkaar schreeuwen om een gesprek te kunnen voeren.
Kijk, in het verleden was er zoiets als zondagsrust en hoe je het ook bekijkt, dat was een mooie instelling. Er was tenminste één dag in de week dat je kon rekenen op een gebrek aan herrie. Nou ja, op het klokkengebeier na natuurlijk maar dat was altijd heel goed te doorstaan. Nu de zondag haar heilige glans heeft verloren en iedereen maar vrij neemt wanneer het hem of haar goed uitkomt, is dat voorbij. Daar ben ik niet blij mee.
Ik zou er dus voor willen pleiten om de zondagsrust opnieuw in te voeren. Dat betekent voor iedereen die van stilte en rust houdt, dat er ééns in de week rekening met ze wordt gehouden. Natuurlijk zijn er mensen die op een andere dag vrij hebben. Nou ja, dat is dan jammer. Ze kunnen ook proberen hun week zo in te richten dat ze de zondag overhouden om te genieten van de rust. Dat is net zoiets als het treinraampje dicht doen als één van de passagiers het koud heeft.
In alle Europese nota’s en richtlijnen over milieu wordt gewezen op de kwalijke gevolgen van herrie. Toch is er klaarblijkelijk niemand die het daarmee heel ernstig neemt. Iedereen die wil voorkomen dat ik het egzang van de vogels kan horen, heeft vrij baan…de ruimte dus.
Zou er een politieke beweging zijn te vinden die zich wil inzetten voor mijn rustmoment en voor dat van talloze anderen? Wie dat in zijn programma heeft geschreven, mag reageren op dit weblog. Pfffffff. Stilte en rust, ze vormen de ruimte die ik nodig heb.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie