Eigenlijk mag je bijna niets meer. Nu de smakeloze verhalen over een donorshow bij BNN zijn verdronken in een lachbui om de “grap” die de omroep heeft uitgehaald, kan iedereen weer opgelucht ademhalen. Tenzij je longen niet zo best meer zijn, natuurlijk, maar een geamuseerde rochel mag ook.
Nog maar een dag geleden heeft Jan Terlouw een warm pleidooi gehouden tegen massagedrag en kuddevorming en iedereen riep “goed zo Jan, we staan achter je (denk daar maar eens over na) ” en hups…daar gaan we al weer want orgaandonatie móet. Wat je niet meer mag, is je wenkbrauwen fronsen bij al het hijgerige, drammerige gedoe.
Is er wel eens iemand wezen vragen of ik wel de organen van een ander wil? En van wie dan of van wat voor soort mens? Een aardige, vrolijke, jonge, ingeburgerde jonge vrouw? Een moslimterrorist? Een oude, sjagrijn die altijd teveel heeft gezopen maar wel over veel charmes beschikte? Ik weet het zeker, een kaartje daarover is nooit bij mij in de bus gevallen.
Daar bedenk ik me nog wat, zeg. Is het wel zo’n feest met het hart van een ander? Heeft iedereen goed opgelet toen die mevrouw bij Knevel en Van den Brink vertelde dat ze dagelijks 35 medicijnen slikte? O, wat ben ik blij met mijn leven! En dat ze over één of twee jaar weer een nieuwe leasenier nodig heeft? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Ik ken iemand die een container dagelijkse medicijnen achter zich aansleept. Ik word al moe bij de gedachte aan het gezeur. “Kaj, het is tijd voor je blauw-groene pilletje.”Twintig minuten later: “Neem je je zwarte poedertje wel?”Weer een half uur verder: “Ik zal je even helpen met je rood-gouden capsules.” Kots!
Ik heb er eigenlijk schoon genoeg van en wil geen organen van een ander en geen opgerekt leven. Als het op is, is het op. Daar zit iets moois in. Ik heb het dan toch maar al die tijd helemaal op m’n eigen spulletjes gered, spulletjes die aan mij waren gegeven om het leven mee door te komen. In alle vrijheid genoten en in alle vrijheid me geërgerd. In Duitsland zeggen ze dan: “Ich habe mir von Niemandem was zu Schulden lassen kommen.” Zo is het: stuk is stuk.
En dan nog eens wat, stel je voor dat ze in zo’n ziekenhuis bezig zijn met die inbouwapparatuur en dat er dan zo’n kluns van een chirurg is die nog niet eens een APK-diploma op zak heeft. En dat dan alles gaat bloeden en afsterven en rotten en dat jouw wekelijks gepoetste nier of lever temidden van die stinkende smurrie ligt… Nog een capuccino?
Het is toch om de ogen uit je hoof te krabben? Hoewel, daarmee moet je erg opppassen als je niks van een ander wilt. Laat ik heel eerlijk zijn: er is ook niemand die iets van mij krijgt. Puur egoïsme natuurlijk. Ik wil alles zelf houden! Hoewel, in werkelijkheid begrijp ik er niets van. De gedachte dat je je eigen lijf zou maken tot container van onderdelen voor een ander, staat me tegen. Ik begrijp ook niet waar het goed voor is. Er is voor niemand een goede reden om zijn of haar bestaan op aarde langer te rekken dan strikt noodzakelijk is. Leuk is het ook niet en het wordt ook niet leuk. Vijfendertig geneesmiddelen per dag en nooit meer een borrel!
Het wordt in de tokomst allemaal nog veel mooier. Stel je voor dat je als even in de veertig zijnde schoonheid naar het ziekenhuis gaat voor een rontgenfoto (of wat ze tegen die tijd hebben). De dienstdoend laborante ontdekt dat je beide nieren nog hebt. `Dat gaat zo niet hoor, mevrouwtje! We hebben hier mensen genoeg in het ziekenhuis die zo´n ding kunnen gebruiken.`Je moet je dan gewoon een weg naar buiten vechten. Of Marie is aan haar tiende nier en tweedfe hart toe maar ja `De achter-achterkleinkinderen vinden het zo fijn dat ze haar nog hebben. Ze hebben trouwens ook een overgrootmoeder en een grootmoeder. Eerlijk gezegd vragen mijn man en ik ons wel eens af of betoveroudje niet eens op kan stappen. Ze terroriseert nu al 150 jaar de hele familie.´Het leuke van doodgaan is dat je weg bent. Dan kunnen nieuwe generaties aps naar hartelust een eigen, nieuwe wereld maken. Daar hebben ze die diepbegrijsde types niet bij nodig.
Er is ook geen andere goede reden te bedenken om een ander nog een stukje leven te geven. Het gedrag van mensen in de samenleving in dat opzicht vind ik van een weerzinwekkende “eigen schuld, dikke bult” mentaliteit getuigen. “Als je niks afgeeft, krijg je ook niks.”Dat klinkt zo logisch als pispot maar is het ook zo? Zijn er dan nooit persoonlijke omstandigheden, argumenten?
In de commercie moet alles “op maat gesneden” en “persoonlijk” zijn. Als er geen cent mee te verdienen valt, dan zijn we bikkelhard. “Jij geeft niks, dan ga je maar dood.” Ik moet er niet aan denken dat mijn warm kloppend hart of mijn kalkvrij spoelende nier bij iemand die zó denkt, wordt geïmplanteerd. En de gedachte dat één van mijn gekoesterde organen in het lijf van een rokende, zuipende, neukende, verkrachtende, luchtvervuilende asociaal terechtkomt, brrrr. Hoe zou het zijn als iemand met jouw lever in Indonesië ter dood wordt veroordeeld vanwege de productie van drugs? Nou, daar kun je wel een ironieteken achter zetten.
Natuurlijk zijn er mensen die ik graag een orgaan van mij zou gunnen, zeker als ik zoiets zou kunnen missen omdat ik dood ben of gewoon wat over heb. Ik zou ook willen weten of het echt aan hun geluk bijdraagt als ik iets afsta. Ik zou die mensen graag zelf willen uitkiezen maar dat zal wel weer elitair zijn. Netzo elitair als het eikenloof dat ik graag op mijn graf zie als zekerheid, als zegel: die is dood, klaar en uit. Hij heeft niets geleend en niets meegenomen. Schuldhulpverlening heet dat.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 
Geef een reactie