Prozac maakt depressief

Eén dezer dagen is het boek “De Prozac Monologen” uitgekomen. Alleen de titel al maakt je depressief. “Monologen”, dat zijn van die ellenlange verhalen die je het beste op de WC kunt houden omdat er toch niemand is die luistert. Uitgerekend met zo’n boek wil de schrijfster chronische dippelingen en hun omgeving uit de put halen.

Misschien kun je uit het boek even zo goed toch hoop putten en in elk geval is dat hard nodig. Steeds meer mensen geven zich over aan de navelmonoloog, oftewel het intensieve gesprek met zichzelf zonder dat ze een steek verder komen. Dat is ook niet zo gek want afgezien van Koninginnedag is er in de wereld niet veel om vrolijk van te worden. Je ziet een Wouter Bos die de tekst van de Internationale niet kent, zijn partij die mogelijk maar 24 zetels “scoort”(alsof dat op dit moment interessante informatie zou zijn), Russische 1 meidemonstranten die de samenleving weer netzo willen laten zijn als vijfentwintig jaar geleden (wat absoluut onmogelijk is)  een Wolfowitz die de portomonnee van de armen probeert te plunderen ten gunste van zijn vriendin, een Bush die nog niet eens de wijsheid heeft van de Baron van
Münchhausen. Die had tenminste nog het besef dat hij zich bijtijds uit het moeras moest trekken, al was het maar aan zijn eigen haren. Je ziet ook een Turks leger dat haren noch streken heeft verloren.

Vanmorgen bij GMNL zat een actrice die had geaccepteerd dat het leven geen zin had en daarom was het maar het beste om toneel te gaan spelen. Misschien is dat wel waar. Dan kun je altijd nog spelen dat het allemaal zin heeft.  Een tijdje geleden heeft Marlous Wessels, die wel eens op dit blog reageert, op haar eigen blog een interessant stuk geschreven naar aanleiding van de zestigste verjaardag van Johan Cruijff en heldenverering. Ook zij stelt zich vragen bij de zin van het menselijk leven en handelen. 

Dat doen ook de Turken die bang zijn voor een islamitische president en de Turken die vinden dat een islamitische president het beste middel is tegen het westerse hedonisme. Voor beide is iets te zeggen. Voor de gemiddelde Nederlander is dat allemaal niet zo overzichtelijk want “kunnen we over een jaar nog wel naar Antalya?” is voor hen de belangrijkste vraag. In de gang naar Antalya ligt de zin van het leven voor hen besloten. Ik denk dat ze niet bang hoeven te zijn.

Turken zijn geen Iraniërs en maar een heel klein deel van de Iraniërs is fundamentalistisch moslim. De inwoners van dat laatstgenoemde land laten zich vreemd genoeg voor een groot deel leiden door dezelfde motieven als wij: “hebben we vandaag te eten, gaat dat morgen ook nog en zal het lukken in het hele volgende jaar?” Tegelijkertijd proberen zij zich zo min mogelijk aan trekken van de absurde regeltjes die verwarde Islamitische geesten of geestelijken hen opleggen. Als Amerika al de duivel is, dan heeft dat voor de meeste Iraniërs niets te maken met de Islam. Wel met een mogelijke inval want Iraniërs zijn trots en nationalistisch en bovendien erg gesteld op hun eigen moestuintje. Dat zien ze liever niet onder een rupsband vermorzelen. Gek hè? Als een fundamentalistisch-nationalistisch regiem daartegen de beste bescherming biedt, dan moet dat maar.

Iran noch Turkije vormen voor het westen een bedreiging tenzij het westen bij voortduring de indruk weet te wekken dat er een oorlog in het verschiet ligt. Juist die spastische opstelling van westerse politici maakt mij depressief. Een monoloog op de WC is een groter schrikbeeld dan een roepende in de woestijn te zijn. Prozac? Ach, dat poep je er toch ook zo weer uit?

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://politiek.wordpress.com

 

Service

www.onverwachte-ontmoetingen.nl 

www.eenzaamheid.info

www.thebecompany.nl

www.eutopia.nl

www.gebladerte.nl

 

 

Aantekening: President Ahmadinejad van Iran heeft onlangs de beslissing  genomen om vrouwen in de voetbalstadions toe te laten. Bovendien heeft hij gisteren de hand gekust van zijn oud-lerares. Dat heeft veel stof doen opwaaien bij de superfundamentalisten!