“
Vrede is slechts een droom en niet eens een mooie”, schreef ooit een Duitse generaal in de Eerste Wereldoorlog. Hij had gelijk, de vrede als droom is niet mooi. Vrede moet je doen en niet dromen.
Dat dromen gebeurt bij ons in het “vrije westen” maar al teveel. Wij zijn de onnozelaars van de wereld omdat we bij voortduring denken dat andere regiems zich laten leiden door dezelfde “edele” motieven als wij. Nou ja, edel, dat valt dan ook nog wel weer tegen maar wij zien toch het ultieme geluk in de Pax Economica: volkeren die met elkaar in vrede leven om zich op een comfortabele manier vol te kunnen vreten. Ook daar komt weer een Duits gezegde om de hoek kijken “Zuerst komt das Fressen und dann die Moral”. Het is altijd nog maar de vraag of de tweede fase van die uitdrukking ooit aaan bod komt.
In onze onnozelheid blijven we maar herhalen dat alle mensen in de wereld in vrede willen leven. Ja, daar is geen speld tussen te krijgen maar het gaat allemaal wel gepaard met een vraag. Onder welke voorwaarden willen mensen in vrede leven? In het verre verleden bestond de Pax Romana die iedereen in vrede liet leven die zich niet veerzette tegen de Romeinse heerschappij. Iets dichterbij is ons het Russische woord “Mir” geworden dat vrede betekent maar het houdt echt iets heel anders in dan een soort gelukzalig voortdobberen op een immer door de zon beschenen oceaan. “Mir” is de dorpsvrede die bewaard wordt door handhaving van evenwicht en macht.
Ook de Irakezen en Afghanen willen in vrede leven en daarom zouden ze graag zien dat wij oprotten. Wij zijn de belangrijkste verstoorders van dat wat zij als vrede zien. Maar wij willen die mensen toch helpen? Ja, van de regen in de drup en van de wal in de sloot. Door ons onbegrip van onderlinge verhoudingen, wensen en behoeften, door culturele verschillen en taalbarrières doen wij precies wat niemand wil en waar in elk geval niemand behoeft aan heeft.
Ondertussen snijden we onszelf met onze onnozelheid in de vingers. Iran wil een kernwapen ontwikkelen en het vrije westen gaat daar reclame voor maken door er luidkeels bekendheid aan te geven. Daarbij vertrouwen we op iets dat alleen in onze meest erotische dromen bestaat: de internationale gemeenschap. Beter zou je kunnen spreken van de internationale rotbende waarin iedereen geheel eigen doelstellingen najaagt. Maar ja, wie daar met een roze bril naar kijkt, ziet een gemeenschap.
Wie op die manier vrede wil bewerkstelligen, maakt van de vrede inderdaad een nachtmerrie waaruit we nog maar moeten zien te ontwaken. Niet de bloeddorstigheid en onmenselijkheid van extreem rechts maar culturele kennis en realisme kunnen ons van dienst zijn. Zij kunnen ons weerhouden van acties die valselijk als vredesoperatie worden gepresenteerd maar in feite niet meer zijn dan de koopsom van een aflaat. Een aflaat die we nodig hebben om ons onverkwikkelijke gedrag tegenover andere volkeren en culturen goed te maken. Een aflaat die past bij de onnozelheid van mensen die een nachtmerrie aanzien voor vrede volgens eigen maatstaven.
Het is precies die onnozelheid die Wilders ons verwijt en waaruit hij vervolgens de meest draakachtige conclusies trekt. Dat is het kenmerk van een man die ten diepste doodsbenauwd is voor alles dat hij niet kent. Het is ook de functie van de vleesgeworden nachtmerrie met de uiterlijke verschijningsvormen van een mens.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 
Geef een reactie