Van lang geleden wil één beeld mij maar niet verlaten. Een Libanese Christen ligt in de heuvels en kijkt om zich heen. Om zijn nek hangt een levensgroot kruisbeeld. Dat is duidelijk te zien al gaat het kruisbeeld bijna schuil achter de nog veel groter mitrailleur die de Christen bedient. March on, Christian soldiers!
Dat beeld raak ik al helemaal niet kwijt als ik denk aan Eimert van Middelkoop als minister van Defensie. Een Christen die de trekkers van een 70.000 man controleert. Wapens in handen van Christenen doorboren mijn ziel erger dan de vlijmscherpe tong van de vrouw die ik liefheb. Een Christen die een wapen hanteert, is vergelijkbaar met een moeder die haar kindje doodmaakt. Tegennatuurlijk en weerzinwekkend. Natuurlijk hebben deze Christenen voor zichzelf altijd “een goede reden” maar in wezen gaat het daarbij om amateur apocriefjes die thuishoren in de bundel “Chiliastische hypocrysieën”. Terwijl zij in eigen land een zwaar gehandicapte de doodsspuit ontzeggen, schieten ze in den vreemde tegenstanders dood “voor het goede doel”. A cry for life.
De enige daad van agressie die ons uit het Nieuwe Testament “gewordt” is de ranselpartij die Jezus uitvoerde om de tollenaars uit de tempel te verdrijven. Dat is overigens een daad die Christenen nog wel eens willen vergeten als zij stellen dat de Islam oproept tot geweld. Ook de Bijbel kan daarvan meepraten, vooral in het Oude Testament maar het gif van het geweld druppelt door tot in het Nieuwe Testament.
Nu wordt er tegen het pacifistische gedachtengoed nog al eens ingebracht dat het`onrealistisch` zou zijn. Op z’n minst echter valt het realisme van wapengeweld ook behoorlijk te betwijfelen. Geen enkele vredesoperatie van de VN heeft tot vrede geleid, hooguit tot scheiding van strijdende partijen. Een glashelder voorbeeld daarvan is mijn geliefd Cyprus waar de geweren zwijgen en de rancune voortleeft. De effectiviteit van zo´n actie is op de keper beschouwd dan ook vrijwel 0.
Tegelijkertijd zijn de kosten hoog, in mensenlevens, geld, materiaal en milieuschade. Aan de andere kant is de geweldloze actie van Ghandi de basis geweest van de dekolonisatie van India en Pakistan. Zeer succesvol al heeft die `bevrijding` niet tot vrijheid geleid.
Een Christen als minister van Defensie. Ja, nou ja, een CDA-er had gekund en een PvdA-man of -vrouw had niet misstaan maar een expliciete Christen? Als er één oorzaak is van de ondergang van de West-Europese cultuur, dan zal het de verloochening van onze eigen waarden en normen zijn.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Service
Politiek 
Het moeilijke is natuurlijk dat je geen antwoord hebt op de vraag wat de effectiviteit zou zijn geweest van níet ingrijpen. Of de kosten lager zouden zijn geweest. Let wel: ik weet dat antwoord ook niet. Dat is ook de reden dat ik, als een discussie oplaait over militair ingrijpen op een plek in de wereld, geen mening heb. Want ik wéét ook werkelijk niet wat beter is. Partijen scheiden is toch nog altijd vrediger dan ze tegen elkaar in laten gaan? Van de andere kant: hoeveel slachtoffers vallen er bij ingrijpen en hoeveel bij niet ingrijpen?
Ik weet wel dat ik niet direct tegen ingrijpen ben. Ik kan me namelijk situaties voorstellen dat ingrijpen -in mijn ogen- voordelen heeft. In tegenstelling tot wat jij denkt, denk ik namelijk dat de rancune wel geleidelijk slijt. Hoe lang het slijtageproces duurt hangt af van de oorzaken en de lengte van het opbouwen van die rancune. De ernst is daarbij misschien wel van ondergeschikt belang. Kijk naar de verhoudingen tussen Duitsland en Nederland. WO 2 is voor Nederland een hevig, maar ook een relatief kort conflict geweest, en de rancune is voor verreweg het grootste deel weg, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Maar vergelijk het eens met de verhoudingen tussen Tsjechië (met name Zuid-Bohemen) en Duitsland: spreek in Tsjechië onderling vooral Nederlands als je een winkel binnengaat, want bij te ‘echt’ Duits spreekt geen enkele Tsjech ineens nog de taal van de grote westerbuur. Het conflict over Sudetenduitsland, waarin trouwens miljoenen slachtoffers zijn gevallen (in ’39 en verder bijna allemaal aan Tsjechische zijde, in ’45 eigenlijk alleen aan Duitse zijde) is ongekend hevig geweest en heeft nu nog altijd invloed op m.n. de Tsjechen. Toch merk ik, dat er, sinds ik in Tsjechië kom (sinds ’96 meen ik), met name bij de jongeren van mijn leeftijd veel minder wrok is.
Rancune kan worden overwonnen, maar daar gaat vaak wel een periode van soms enkele generaties overheen. In mijn ogen kan het scheiden van partijen daar wel een basis voor bieden. Alleen kan het zijn dat we nu de effecten nog niet zien. De historici in het jaar 2060 kunnen daar misschien een beter antwoord op geven.
En een CU-minister op Defensie: Je kunt natuurlijk redeneren dat iemand met een bepaalde achtergrond dús niet geschikt is voor een bepaalde post. Je kunt ook zeggen dat juíst een CU-minister ervoor zou kunnen proberen te zorgen (een hoop werkwoorden, die wel precies zeggen wat ik bedoel) dat vredesmissies ook daadwerkelijk vredesmissies worden. Dat lijkt me een prachtig uitgangspunt!
Het scheiden van strijdende partijen zal niet helpn. De rancune blijft ebstaan. Turken en Armeniërs hebben al vle jarenlang hun eigen staat en ze schieten elkaar nog steeds het liefste dood. De rancune onder de Grieks Cyprioten en de Turken woekert voort, ik weet dat omdat ik er zovaak geweest ben.
Onze relatie met Duitsland is geen goed vergelijkingsmateriaal. In de loop van de geschiedenis zijn Nederlanders en Duitsers bijna altijd bondgenoten geweest. Ook in WO I heerste in Nederland, vooral in ht begin, veel sympathie voor de Duitsers en niet voor de Engelsen.
Duitsland is sowieso een slecht voorbeeld, ook als het erom gaat dictaturen tot democratieën om te toveren. Duitsland had al voor de 19e eeuw een sterke democratische traditie al was die niet erg geconcentreerd. WOII is grotendeels het gevolg geweest van de oneerlijke behandeling van Duitsland na afloop van WOI .
De rancune in Tsjechie ken ik maar daar is dan ook nog wel even heel wat anders gebeurd dan bij ons. Tsjechen werden van have en goed verdreven om plaats te maken voor Duitse families. Dat is in 1945 in de omgekeerde richting gegaan zodat er aan beide kanten kwaad bloed zit.
Ingrijpen heeft nooit enig voordeel. Zelfs al denk je dat de vrede er baar bij heeft, dan vergis je jej nog. Helaas is de ebste manier om een oorlog uit te latn woeden en in te perken, dus te zorgen dat ze niet naaar andere gebieden overslaat. Dat klinkt hard maar wij worden nu al gezien als bezetters, zowel in Afghanistan als in Irak. Denk maar niet dat er iemand is die ons dankbaar is, behalve misschien meneer Karzai. Vredesoperaties zijn geen vredesoperaties en er is er ook geen één die tot het gewenste doel heeft geleid.
De enige die met enig succes afgesloten zou kunnen worden, over heel veel jaren, is de acti in voormalig Joegoslavië. De rest is hopeloos.
Een wijdverbreide gedachte is dat Christenen de andere wang moeten toekeren als ze geslagen worden, Jezus zei dat immers. Jezus heeft met dat advies echter de Joden verboden nog langer wraak te nemen, wanneer hen iets wordt aangedaan. Dit zijn ze namelijk krachtens de wet van Mozes verplicht. Net zoals een islamiet soms eerwraak moet nemen. Het wraak nemen is voor de Christen echter verboden; God zelf neemt wraak als dat nodig is. Jezus Christus heeft echter het recht op zelfverdediging op geen enkele manier aangevallen. Ja, in Lucas 22 beveelt hij zijn leerlingen zelfs aan om zich een zwaard aan te schaffen in gevaarlijke tijden.
Dat is waar Hans. Ook het Evangelie is niet uitsluitend liefde en hemelse gelukzaligheid. Opvallend is wel dat het Christendom aanvankelijk een Joodse secte vormde waarvan niet-Joden geen lid konden worden. Het dragen van wapens door Christenen blijft een discussiepunt maar ik heb het gevoel dat Christelijke partijen wel heel gauw geneigd zijn om het egweld maar gemakshalve te accepteren. Voor mij geldt het woord van Gandhi(geen Christen): “Er is geen weg naar de vrede, vrede is de weg.”