De Telegraaf is mijn krant niet. Integendeel, het dagblad heeft de gewoonte om mee te huilen met de wolven en dat strijkt mij tegen de haren in. De krant is nu in eigen mesthoop getrapt maar … ik wil die schoen toch graag schoonhouden.
Jarenlang vragen wij al om het verschoningsrecht en elk kabinet heeft steeds de boot afgehouden. Dat betekent dat journalisten nog steeds gedwongen kunnen worden hun bronnen vrij te geven. De reden daarvoor is begrijpelijk: het opsporingsapparaat is niet zo best. Journalisten worden dus, als het moet, tot verlengstuk van de recherche gemaakt.
Opnieuw zijn twee journalisten gegijzeld, zeg maar gewoon opgesloten. Opgesloten omdat zij gebruik maakten van de persvrijheid. Dat de overheid niet goed op haar spullen en mensen let, daar kunnen zij niets aan doen. Eigenlijk verdienen zij een lintje omdat ze hebben duidelijk gemaakt hoe lek het ambtelijk apparaat is.
Met een overheid die de burgers ophitst in een drang naar veiligheid, met tweehonderdduizend mafkezen die ons land beschermen tegen een terroristische aanslag, komen nu ook de rechters ten tonele die criminele beslissingen nemen en antidemocratische maatregelen afkondigen. Rechters zijn bepaald niet vrij van criminaliteit, zoals al eerder bleek toen het om pedofilie ging.
Ik roep alle journalisten op zich onmiddellijk te melden bij de dichtstbijzijnde gevangenis omdat zij nooit van plan zijn geweest en zullen zijn om hun bronnen prijs te geven. Opsluiten, duizenden freelancers en in dienstbetrekking werkende jouralisten en redacteuren. Kranten en tijdschriften een verschijningsverbod opleggen (dat gaat dan in één moeite door). Niet de journalisten maar sommige rechters zijn de echte bedreiging van onze samenleving. Don’t cry for me Argentina.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Kay, is het niet ’t toppunt van ironie dat het juist journalisten zijn van de krant die de burgers vrijwel dagelijks voorhoud dat in het kader bestrijding van terrorisme werkelijk alles geoorloofd is? Om nog maar te zwijgen over de door hen gepredikte nutteloosheid van burgerrechten. Verzet tegen gerechtelijke uitspraken is notabene voor hen het toppunt van onbeschaamdheid. Het is zelfs een reden om mensen de grens over te zetten.
En nu zijn ze zelf aan de beurt en dan is de wereld ineens te klein.
Zouden zij er nu iets van geleerd hebben? Ik bedoel dat persvrijheid geen vrijbrief voor journalisten is maar een essentieel deel van de burgerrechten waar wij heeeel erg zuinig op moeten zijn!
Wim,
Je slaat de spijker op de kop wat mij betreft. Even zo goed sta ik voor het gegeven dat journalisten al 100 jaar geleden het verschoningsrecht hadden moeten krijgen. De beschaving van een land is, mede, af te meten aan het aantal opgesloten journalisten. Ik vrees overigens dat de Telegraaf sinds 1940 verrekte weinig heeft geleerd en nog zal leren.
Groeten,
Kaj.