Gisteravond laat kwam het Ierse vriendje van mijn dochter aan. Vandaag is hij jarig. De jongeman spreekt vrijwel alleen Engels en Keltisch. We hebben hem gisteravond maar meteen een “frisse” Nederlandse vocabulaire bijgebracht.
Ik zag hem zitten en dacht aan 35 jaar geleden toen ik een vriendinnetje had in het Zwarte Woud. Daar spritzen ze alle spratzen maar met moeite is er Hoog-Duits bij. ’s Avonds op de bank, dichiesbijdichies probeerde ik wanhopig het gebrabbel van het Zwartewouds (Schwäbisch) te volgen maar ze hadden me net zo goed in de Marokkanse gebergten kunnen loslaten. Dat gaf me een allesbehalve vertrouwd gevoel.
Het is uitgegaan. Niet door het spritzen van spratzen maar vanwege de geografische afstand en mijn jaloerse natuur. Ik hoop oprecht dat het mijn dochter beter zal vergaan en het zag er ook allemaal best aardig uit. Even zo goed, het is moeilijk, zo’n afstandsbestuurde relatie. Gelukkig is zij uitgerust met allerlei technische foefjes zoals webcam.
En als het niets wordt? Ach, ik heb nog steeds cojntact met mijn “Edelweiss aus Rotweil”. Zij is inmiddels gelukkig getrouwd met een, hoe kan het ook anders, krantenredacteur. en ze heeft twee zoons die ik beide erg graag mag. Toch…achteraf gezien denk ik dat we vrienden zijn gebleven en geen echtelieden geworden zijn. Begrijp me goed, ik vind het nog steeds een scheet van een meid en zij laat bij tijden merken mij nog steeds hoog te hebben zitten. Dat neemt niet weg dat ik me wel eens afvraag of het wel zo’n gelukkige mix zou zijn geweest. Soms spreken we nog steeds een verschillende taal.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie