In het verleden hoorde je wel eens iets over stadsnomaden. Vooral in de “grote steden” (die uitdrukking blijft mondiaal gezien wat lachwekkend). Sinds gisteravond hebben we in mijn gemeente ook stadhuisnomaden. Raads- en commissieleden trekken van zaal naar zaal en tafel naar tafel om onderwerpen te bespreken met ambtenaren en burgers. De tijd van de stabiele commissie-in-zaal is voorbij.
Best leuk en spannend. Vooral omdat je niet alleen in de zalen en kamers maar ook op de gang tussendoor mensen tegenkomt. Dat geeft, enige, gelegenheid voor een persoonlijk babbeltje of een grap. In het oude systeem was dat nauwelijks mogelijk omdat journalisten en raadsleden tijdens de vergadering weinig met elkaar overleggen. Het doel van de nieuwe aanpak is vooral grotere aantrekkelijkheid voor de gemiddelde burger. Daarvan was donderdagavond nog weinig te merken maar het kan wel komen, natuurlijk.
Of het voor mij, als journalist, ook beter was, is nog maar de vraag. Eerlijk gezegd had ik wat moeite om het overzicht over de zaak te houden. Ik was dan ook veel eerder alle groepen langs geweest dan eigenlijk de bedoeling was. Het zal ook moeilijker zijn om uit de wat meer verbrokkelde aantekeningen een aantal samenhangende artikelen te maken. Is dat erg?
Nee natuurlijk, het gaat er immers in de eerste plaats om dat raadsleden zich prettig voelen bij de nieuwe werkwijze. Het gaat er ook om dat burgers meer de neiging krijgen om vergaderingen bij te wonen. Dat zou een goede zaak zijn. Er is één nadeel, want als ik als journalist moeite heb met het overzicht, dan kunnen de verhalen wel eens aan kwaliteit inboeten. Ik ga ervan uit dat zoiets nu, de eerste keer zal gebeuren. Tegelijkertijd denk ik ook dat het op den duur zal wennen en dat de artikelen straks weer net zo goed zijn als vroeger, of beter. Daar neem ik er één op!
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie