Vertrouwen, wat is er mooier dan dat? Vertrouwen in jezelf betekent meestal dat je een glanzende toekomst tegemoet gaat. Vertrouwen in een ander houdt in dat je weet waar je met een ander aan toe bent. Je kunt op hem of haar rekenen. Je kunt vertrouwen ook schenken. Dat is een cadeautje. Ik schenk mijn vertrouwen geregeld, aan mijn vrouw, mijn kinderen, mijn vrienden en vriendinnen. Ik schenk het, ik geef het nooit weg.
Daar moest ik gisteren aan denken tijdens een bijeenkomst over de manier waarop de gemeente hulpbehoevende burgers een Persoons Gebonden Budget (PGB) zal gaan toekennen. Met dat geld kunnen mensen zelf de steun en hulp inkopen die ze nodig vinden, helemaal naar eigen inzicht, kraak en smaak. Over de besteding van het PGB leggen de ontvangers verantwoording af. Het gaat nu eenmaal om gemeenschapsgeld en we willen graag weten waar het blijft.
Draait het daar echt om? De spreker meende dat de gemeente voldoende vertrouwen moest stellen in de PGB-houders om af te zien van die verantwoording. Als voorbeeld gaf hij de kinderbijslag. Daar schoot in mijn hersenen iets dwars. “Vertrouwen”? De kinderbijslag is objectief gezien een slecht voorbeeld omdat het geld, lang niet door alle ouders, nog al eens voor heel andere doeleinden wordt gebruikt. Maar met dat antwoord was ik er niet. Er zat nog steeds iets dwars in mijn hoofd.
Vertrouwen schenken aan PGB-houders lijkt mij een goede zaak. Maar is elke PGB-houder in staat de hele complexiteit van de administratie en de uitwisseling van informatie zelfstandig te overzien? Wie biedt mij de zekerheid dat elke PGB-houder kans ziet de beste zorg in te kopen voor een verantwoord bedrag? Moeten niet heel veel PGB-houders daarbij “vertrouwen” op de steun en hulp van anderen? En hoe zwaar wordt dat vertrouwen op de proef gesteld bij het zien van een overheidsbijdrage die het inkomen van veel Nederlanders overstijgt? Een bijdrage waarvan de besteding volgens de spreker niet behoeft te worden verantwoord?
Voor gemeente en PGB-houders houd ik het erop dat het voorlopig in elk geval het beste is om de verantwoording in stand te houden. Eenvoud van administratie en regeltjes, prima, loslaten van mensen die onze steun het meeste nodig hebbe: dat lijkt mij een slechte zaak. Ik vertrouw erop dat een meerderheid van hen zal inzien hoe belangrijk dat laatste lijntje is.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
En zo zal dat ook gaan, als het aan mij ligt wel tenminste. Ook veel budgethouders zijn die mening toegedaan. Zij vinden het niet teveel gevraagd om, steekproefsgewijs daarnaar gevraagd, te laten zien waaraan het persoonsgebonden budget opgegaan is.
Voor mij doemde al het beeld op van iemand die al 7 maal 24 uur in ee rolstoel met lekke banden zat en er nog steeds niet in is geslaagd om die boterham met kaas naar binnen te krijgen. Ondertussen zit haar “assistent” zich in het café te goed te doen aan het zesde glas malt whisky (met excusues aan al degenen die hun mantelzorgactiviteiten verantwoord en met veel liefde uitvoeren)