“Ben je nog wel objectief genoeg?” vroeg een opdrachtgeefster mij gisteren. Zij verzocht mij een man te interviewen wiens inzichten mij opportunistisch voorkwamen. Dat had ik de opdrachtgeefster in een vlaag van openhartigheid net verteld.
“Ja, ik ben objectief genoeg”, beloofde ik en dat kon ik ook zonder problemen doen. Objectiviteit is voor mij een onderdeel van mijn vak. Het komt ook in andere vakken voor. Stel je voor dat een kok een maaltijd moet bereiden die hij zelf niet lust. Dat mag geen invloed hebben op de kwaliteit. Ik heb veel mensen geïnterviewd. Sommigen waren mij sympathiek, voor anderen kon ik begrip opbrengen, enkelen lieten me bijna koud en voor een aantal voelde ik vooral antipathie (voor mij dus weerzinwekkend).
Objectiviteit in mijn werk is voor mij geen moeite. Als ik iemand antipathiek vind, dan schakel ik mijn gevoelens uit. Vind ik iemand sympathiek of heel erg aardig, dan breng ik achteraf evenwicht aan in het verhaal. Daarvoor is alleen maar wat analytisch denkwerk nodig. In mijn persoonlijke leven ligt dat wat anders.
Bij mijn dagelijkse aanwezigheid in de wereld heb ik de neiging te relativeren, dat is een vorm van objectief zijn. Tegelijkertijd heb ik ook lang niet altijd zin om mijn gevoelens binnen boord te houden. Dat heeft met levenspassie te maken. Ik ben geen ijskast, geen vriezer en geen koel-vriescombinatie die zelf ijsblokjes maakt. Maar o wee, zodra de journalist in mij wakker wordt, duikt de professie weer op. Ik had zelfs Adolf Hitler of Saddam Hoessein kunnen interviewen, zonder blikken of blozen. Zonder hetzelfde blikken of blozen had ik een half uur later een bom onder hun stoel gelegd (hoewel, zonder blikken of blozen. dat is misschien toch wel een beetje erg stoer gesproken).
Ja, opdrachtgeefster, ik ben objectief genoeg. Nee, familie, vrienden en vriendinnen, voor jullie ben ik nooit objectief.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie