“Kom”, zei de oude, wijze politicus, “gerust eens langs voor een borrel. Dan kunnen we het beleid voor de komende jaren in grote lijnen uit de doeken doen. Geen details natuurlijk want we zijn altijd afhankelijk van de volksvertegenwoordiging. Die moet de kaders stellen waarbinnen wij ons bewegen. Daar doet ok de oppositie aan mee al vrees ik dat die hoofdzakelijk “nee” zal zeggen. Het zij zo, wij zijn in de meerderheid en de meerderheid bepaalt.”
“Kommer en kwel willen we bestrijden. De mensen moeten als het ware zo’n positief gevoel krijgen dat ze desnoods spontaan uit hun rolstoel opstaan en verder wandelen. Dan snijdt het mes aan twee kanten. De mensen kunnen zich zelfstandig handhaven en wij hoeven minder uitkeringen te financieren.”
De komst van de oude, wijze politicus naar de redactie had iets van een bezoek van Sinterklaas. Het was eenmalig en zo bijzonder dat Canossa* erbij verbleekte. Maar het was geen schuldbetuiging, nee, het werd een lofpreek. Een betoog over de betrouwbaarheid van de pers en de helderheid waarmee het beleid door de journalist uiteen was gezet.
Gisteren verweet iemand mij dat er in mijn laatste columns geen ik-persoon voorkwam. Naar de letter van de definitie is dat wel verplicht en daarom het volgende:
Ik vind dit stukje toch al veel positiever dan het vorige. Niet waar? En toch, er blijft iets aan me knagen. Het ergert me dat er aan “kommer” geen andere betekenis kan worden gegeven dan “leed”. Ik moet dat nog eens nazoeken. Morgen weer.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
(Over zes dagen ga ik op reces)
*Lees de annalen na van het Heilige Roomse Rijk
Politiek 
Kom, kommer.
Het zal wel aan mijn werk liggen dat komkommer bij mij hele prettige zomerse associaties oproept. Komkommersandwiches, komkommerrelish, atjar ketimun, koude komkommersoep, komkommersla. Komkommertijd daar bekommer ik mij niet zo om. Is een prachtige gelegenheid om je een beetje te gaan vervelen. Ook wel eens lekker. Drie dikke boeken, een goed koksmes (standaard niet aanwezig in vakantiehuisjes, percolatortje voor een lekkere espresso (idem), een paar behoorlijke wijnglazen (nog een keer idem) en een grillplaat mee en de familie Batelaan is onderweg. Let’s get lost!