Vanmorgen werd ik aangesproken als “een man van OVER de zestig”. Dat krijg je als je zo’n mijlpaal passeert. Gelukkig blijft het tien jaar lang zo.
Gisteren vroeg ik me ook af hoe het ook weer zat met je “jarig voelen”. Vanmorgen wist ik het weer. Mijn mond viel van stomme verbazing open want D66 heeft het vertrouwen in minister Verdonk opgezegd. Links- of rechtsom moet dat, democratisch gezien, tot een kabinetscrisis leiden. Ik voelde me daardoor vanmorgen nog steeds jarig. Tegelijkertijd vrees ik dat de dames in de Tweede Kamer en het kabinet wel weer een PRAGMATISCHE truc bedenken om het allemaal niet zo hard te laten gaan. Het pluche kleeft niet, het zit met die ministerskonten verweven. Gaat Lousewies straks haar excuses aanbieden voor het indienen van een motie van wantrouwen? De burger dichterbij de politiek.
Nu heeft Alexander Souris inmiddels de deur voor Verdonk al wel weer een stukje open gezet. Hij wil de kiesdrempel voor voorkeursstemmen halveren. Voor rechtsdoorzee-rita kan het geen probleem zijn om op die manier toch weer binnen te komen.
Souris denkt dat er door die halvering een persoonlijker campagne gaat ontstaan en meer contact tussen politicus en burger. Lijkt me onzin. Het is alsof je de eenrichtingsweg van de verkeerde kant in rijdt. Een persoonlijker campagne krijg je door de partijfracties af te schaffen en alle kandidaat-kamerleden voor zichzelf campagne laat voeren. De partijen mogen wel blijven bestaan maar zij hebben dan geen formele vertegenwoordiging in de Kamer meer. Zo is het systeem ooit begonnen en zo zijn de spelregels.
Maar ja, ik ben een man van over de zestig. Ik hoor tot het “old boys network”. Ik kan alleen nog maar spelen in de film “The return of the mummy”. Verdonk krijgt een rol in “The return of the Mastodont” en dan … lijkt het of de tijd nooit heeft bewogen.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Politiek 
Geef een reactie